4 centimeter vooruitgang!

Kan het sneller?
Vandaag weer naar fysiotherapie geweest. Al mijn frustraties neergelegd en gevraagd of ik niet vaker behandeld kan worden dan twee keer per week en of ik niet nog meer thuis kan doen. Ik heb een soort skateboard thuis om zittend oefeningen mee te doen en een elastische band. Maar het antwoord was 'nee'. 
Meer behandelingen krijg ik niet, want de therapeut is bang dat het gewricht dan geforceerd wordt - ik beweeg al genoeg vindt hij. Ik fiets, ik werk en heel soms ga ik krachttrainen. Wat wel mag is lopen... Nog wel met krukken, want afwikkelen van de voet gaat nog niet goed. Zonder krukken lijkt mijn loopje al heel wat, als ik me heel erg concentreer. Ben ik moe, dan loop ik, zoals een collega het fijntjes uitdrukte, als 'een lepralijder'. Ik mag pas zonder krukken als ik 'fatsoenlijk' loop.
Volgende week donderdag moet ik naar de chirurg en dan worden er weer foto's gemaakt. Afhankelijk van hoe alles er dan uit ziet en wat de chirurg zegt, kan de fysiotherapeut me zeggen wat ik eventueel nog meer mag doen thuis.

Vooruitgang
Maar er is ook goed nieuws! Op 8 mei hebben we gemeten wat het verschil is tussen beide benen in beweeglijkheid. Als je met beide voeten op de grond staat en je buigt door je knieën, dan komen je knieën normaal gesproken even ver. Bij mij is mijn linkerenkel stijf en kan ik maar een beetje door mijn knie gaan. Mijn rechterbeen kan veel verder. Het verschil was op 8 mei 19 centimeter. Dat wist ik toen we vandaag weer gingen meten nog uit mijn hoofd. En vandaag was het verschil nog maar 15 centimeter!
De therapeut geloofde het niet en dacht dat ik me vergiste in de eerste meting. Een vooruitgang van 1 centimeter leek hem logisch, 4 centimeter niet. Maar toen we de oude meting erbij haalden, bleek toch echt dat ik 4 centimeter vooruit ben gegaan! Ik ben er erg blij mee. De afgelopen tijd vroeg ik me weleens af of ik überhaupt nog wel vooruit ging....

Pffffff....moeilijk

"Nou, echt vooruit gaat het niet hè?"
Deze week vind ik het moeilijker om positief te blijven over mijn enkel dan voorheen. Ik baal ervan dat het allemaal veel moeilijker gaat - een dag werken betekent dat ik 's avonds niets meer kan eigenlijk. Dat is te vermoeiend - door de pijn. Van de week zou ik bijvoorbeeld gaan eten bij Allard. Ik heb afgezegd. Gelukkig vond hij het leuk om bij mij te eten en te koken!
Eigenlijk kan ik alleen iets afspreken als ik de volgende dag rustig aan kan doen en ik op de dag van de afspraak niet te lang werk. Maar ik wil mijn werk juist weer meer oppakken. Niet om 3 uur naar huis, maar gewoon om 5 uur. En 's avonds samen met anderen eten of iets anders kunnen doen. Zonder eerst te moeten rusten of slapen!  
En ik kom steeds vaker mensen tegen die zeggen "Ben je nou nog aan het revalideren?" Of: "Nou, echt vooruit gaat het niet hè?" Niet dat zij er wat van weten, maar op de een of andere manier maakte het me deze week onzeker.

Relativeren
Pieter vroeg me al waarom ik zo veel meer wil gaan werken: "Van wie en waarom moet dat?" Van de arbo-dienst hoef ik inderdaad nog helemaal niet aan het werk, maar ik wil weer gewoon normaal zijn, denk ik. Maar ja, dat ben ik nou eenmaal nog niet. Pieter heeft me vandaag wel geholpen om het weer wat te relativeren. Dit soort breuken kost erg veel tijd en in de zomer zal ik zonder krukken kunnen lopen, maar ik zal nog steeds niet helemaal klaar zijn met revalideren. Het is nou eenmaal geen simpele recht-toe-recht-aan-breuk en ook al weet ik dat, vanmiddag zat ik er toch aardig doorheen. 

Kleuters op krukken
Toen ik vandaag na de teamvergadering naar huis ging, spraken twee kleuters op het schoolplein me aan: "Kijk, wij hebben ook een gebroken been! Handig hoor, die krukken!". Ze deden net alsof twee scheppen krukken waren en hobbelden heel dapper over het plein. En dat inspireerde andere ukken weer om hinkend te lopen. Nou, het scheelde niet veel of alle kinderen van de hele naschoolse opvang waren mank en kreupel. Dat vind ik dan wel weer leuk. In onderwijstermen: blijkbaar is mijn enkel een creatieve spel-aanleiding...

Revalideren in Orpierre

Klimmen...
Eind april zijn we met 8 klimmers voor een week naar Orpierre gegaan. Met hen gaan we komende zomer ook op vakantie. Ik kon natuurlijk niet klimmen en had alleen mijn helm meegenomen. Als ik dan in de buurt van de rotsen zou komen - wandelen kon wel min of meer - dan kon ik veilig 'kijken'. Pieter bleek echter mijn gordel en schoenen te hebben meegenomen en toen ik de klimmers op een gegeven moment opzocht, lagen mijn spullen al klaar! Johan en Pieter hebben me gezekerd en ik heb twee keer een korte, makkelijke route gedaan. De route was gewaardeerd als een 3, maar omdat mijn enkel pijnlijk en stijf is, voelde het voor mij als een 6a. Onderweg naar boven zag ik nog een schorpioen - de dag kon niet meer stuk!

... maar vooral slapen, lezen en een beetje wandelen
Ik heb de verdere week 'gewandeld' met krukken, geslapen (de pijn kost me nog erg veel energie) en gelezen in de zon. Het was mijn eerste week zonder gips en ik mocht voorzichtig mijn enkel gaan belasten. 's Ochtends eerst met mijn voet in een grote emmer met warm water en dan langzaam aan beginnen met bewegen. De emmer werd vervolgens gevuld met koud water en deed zo dienst als koelkast voor het bier!
De anderen hebben de hele week geklommen, behalve op woensdag, toen goot het aan één stuk door. We hebben toen met z'n allen een bezoek gebracht aan Sisteron - al met al een prima revalidatie-vakantie.

Wat eraan vooraf ging

Voorklimval
Zaterdag 9 februari ben ik gevallen tijdens het klimmen in Freyr, België. Ik was bezig me voor te bereiden op een instructeursexamen in mei. Allard en ik willen assistent kliminstructeur (AKI) worden en we zouden dat weekend met Pieter (die al AKI is) reddingstechnieken gaan oefenen. Die hebben we nu meteen in de praktijk kunnen brengen.
Ik was bezig met het voorklimmen van de tweede touwlengte en ben een meter boven de vierde haak uit de wand gegleden. Hoe ik ben gevallen is me niet duidelijk - het lijkt erop dat ik de val met mijn enkel heb 'opgevangen'. En voor de duidelijkheid: het was niemands schuld. Vallen hoort erbij en de zekeraars en ik hebben geen vreemde of verwijtbare dingen gedaan. Het was alleen stomme pech dat de val zo uitpakte. 

EHBO en 'bergredding'
Onderaan de rotsen was een arts aanwezig - heel toevallig was zij ook aan het klimmen. Zij heeft mijn onderbeen gezet (AU!) en gespalkt met een tak. Binnen een kwartier was de noodarts aanwezig en hij heeft me een infuus en morfine gegeven. Daarna is mijn been opnieuw gespalkt. Ik geloof - ik weet het niet zeker meer - dat deze spalk over de tak heen is gegaan.
Ongeveer tegelijkertijd waren de politie, de brandweer en de bergredding aanwezig. De politie keek even of er procesverbaal opgemaakt moest worden, maar dat bleek niet nodig te zijn, dus die konden weer weg. De brandweer en de bergredding hebben me over de Maas met een bootje naar de ambulance gebracht. Daarna ben ik naar het ziekenhuis in Dinant gebracht. Er waren dus veel mensen betrokken bij het 'redden' van een vrouw van nog geen 60 kilo. Decadente hobby, dat klimmen.

Ziekenhuis in Dinant
In het ziekenhuis werd mijn been opnieuw gezet (AUUUUUUUU!) en zijn er allerlei onderzoeken gedaan: röntgenfoto's van mijn been, rug, nek en hoofd, röntgenonderzoek van de bloedvaten in mijn been en voet en een ct-scan van het been. Het was een open botbreuk van de linkerenkel - zowel het scheenbeen als het kuitbeen waren gebroken en de arts sprak van een verbrijzeling van het enkelgewricht.
Zodra duidelijk was dat ik het aan kon om vervoerd te worden naar Nederland is overleg gevoerd met de alarmcentrale. Ik bleek in quarantaine opgenomen te moeten worden i.v.m. een eventuele MRSA-besmetting omdat ik in België was behandeld. Levensgevaarlijk, die Belgische ziekenhuizen. Aan het eind van de middag werd duidelijk dat ik naar het Diak in Utrecht kon. De arts heeft mijn been toen opnieuw gespalkt voor de rit naar Nederland.  

Naar Nederland
's Avonds om half 9 werd ik uiteindelijk opgehaald door een ambulance. De medewerkers van de ambulance verontschuldigden zich honderden keren voor hun voertuig: "Hij veert niet, er zitten veel hobbels in de Belgische wegen - vanaf Breda wordt het minder erg. Misschien kunnen we in Antwerpen bij het ziekenhuis nog even stoppen voor wat morfine, want dat hebben we niet bij ons." Het ziekenhuis in Dinant heeft me toen nog even snel op de gang op weg naar de ambulance een extra shot morfine gegeven en toen ging het wel. Om half 12 ongeveer waren we in het ziekenhuis in Utrecht. Allard en Pieter hebben thee met me gedronken in mijn quarantainekamertje en nadat ze me goedenacht gewenst hadden en zichzelf ontsmet hadden zijn ze naar huis gegaan.

De operatie
Maandagavond 11 februari ben ik uiteindelijk geopereerd (aan een pilon tibiale fractuur). Ik heb een plaatje langs mijn kuitbeen en langs mijn scheenbeen. In totaal 12 schroeven. Als ik last krijg van het metaal kan het er volgend jaar uitgehaald worden. Ik denk dat ik dat wel laat doen - dan pas ik waarschijnlijk beter in mijn zware bergschoenen.
De eerste maand na de operatie heb ik een externe fixateur gehad. Daarna ongeveer 8 weken gips, waarmee ik de laatste drie weken voorzichtig mocht 'lopen'. Ik heb nu sinds weken geen gips meer en het revalideren is begonnen. De rolstoel is weer terug naar thuiszorg en het lopen gebeurt nu grotendeels met krukken (in huis zonder krukken).