dinsdag 20 april 2010

Wanderfreunde

Loophulpmiddelen
Ik word al een aardige expert in de verschillende soorten loophulpmiddelen die er zijn. Ik had al twee paar krukken en een wandelstok. Nu heb ik onlangs een paar "Wanderfreunde" gekocht (zie foto). De wandelstok gebruik ik als ik maar hele korte stukjes hoef te lopen. De gewone krukken gebruik ik met name op school als ik met de kinderen naar zwemmen, gym of zoiets moet.

Opvouwbare krukken
Deze krukken gebruik ik als ik ga klimmen. We moeten regelmatig een lastig pad op naar de rots en de krukken voorkomen dat ik veel pijn in mijn enkel krijg. De krukken zijn opvouwbaar, zodat ik ze in mijn rugzak kan proppen als ik meerdere touwlengtes kan klimmen. Als je meerdere touwlengtes klimt, kun je niet altijd abseilen (i.v.m. steenslag of omdat er veel andere klimmers volgen in de route). Soms moet je daarom weer afklauteren of is er een paadje naar beneden. Daarbij gebruik ik dan deze krukken. Helaas zijn deze opvouwbare krukken toch nog wel groot en dat betekent dat ik ook een tamelijk grote rugzak mee moet nemen. En dat klimt niet handig. Soms moet je door hele smalle 'schoorsteentjes' heen en dan blijf ik wel eens 'steken'. 

Wanderfreunde
Maar goed, sinds kort heb ik een nieuw paar 'krukken'. Pieter heeft ze gezien bij een collega die ook problemen heeft met lopen. Het zijn eigenlijk gewone wandelstokken, maar voor mij zijn ze eigenlijk ook prima. Ze hebben de hilarische naam "Wanderfreunde". Ik kan ze heel klein maken - het zijn namelijk 'telescoopstokken'. Iedere stok kan maximaal 100 kilo dragen, dus sterk genoeg. Ik kan ze in een klein rugzakje doen, zodat ik niet meer blijf vastzitten in lastige passages. En ze wegen niets! Het enige nadeel is dat ik mijn enkel niet volledig kan ontlasten. Omdat ze geen 'manchetten' hebben kan ik er niet in 'hangen'. Ik heb ze nu één weekend gebruikt en ze zijn me heel goed bevallen!

maandag 19 april 2010

Verdriet om mijn enkel

Nerveus in Freyr
Ik ben sinds mijn val niet meer vaak in Freyr geweest om te klimmen. Iedere keer dat ik er kom ben ik nerveus en gespannen. Vorige week ben ik met Johan en Pieter gegaan en ik had er veel zin in. Maar het viel erg tegen. Ik werd al snel heel erg nerveus en begon me ontzettend stroef te bewegen. 

Ontmoeting met 'ooggetuigen'
Ik kwam ook nog twee mensen tegen die destijds bij het ongeluk aanwezig waren. Eén van hen heeft de bergredding gebeld en zijn vriendin heeft mijn been gezet. De andere had het alleen maar zien gebeuren. Beiden waren verbaasd over de trage redding en ze vonden dat er maar geprutst werd. Ook vertelde één van hen dat de klimster die mijn been spalkte, een reprimande heeft gekregen van de ambulance-arts. Terwijl ze volgens mij alleen maar heeft willen voorkomen dat de doorbloeding stopte. Hun verhaal maakte me ook niet veel vrolijker en er kwam een flinke golf verdriet omhoog. Uiteindelijk heb ik de eerste dag nauwelijks geklommen, maar vooral gespeeld met wat honden die er rond liepen. De tweede dag ging het al beter en heb ik toch nog wat leuke routes kunnen klimmen.

Tegenvaller
Ik was echt verbaasd over mijn verdriet. Ik dacht dat ik het wel achter me had gelaten.  Misschien heeft het toch te maken met dat ik sinds december/januari weet dat mijn enkel nu echt 'uit ontwikkeld' is en het nu een kwestie is van tijd. Tijd waarin ik voorzichtig moet zijn met belasting in de hoop dat ik met deze slechte enkel zo lang als mogelijk kan doen. Op een gegeven moment zal de pijn zo erg worden dat ik waarschijnlijk niets liever wil dan mijn enkel te laten vastzetten. Maar dat is nu nog geen optie voor mij. Tot december had ik nog hoop op wat verbetering. Die hoop heb ik nu niet meer. De enige hoop die ik heb, is dat ik nog lang met deze enkel kan doen. Het besef dat mijn enkel vanaf nu alleen nog maar achteruit kan gaan en op termijn zal worden vastgezet, zorgt er blijkbaar voor dat het verdriet nu naar boven kan komen.

De route zit in de versnijding
'Rouwen'?
Binnenkort ga ik een keer naar Freyr. Niet om te klimmen, maar gewoon om er te zijn. Ik wil de plek zien waar ik ben gevallen (heb ik sindsdien niet meer gezien). Hopelijk helpt
het me om mijn frustraties te verwerken. Ik baal om wat ik niet meer kan, maar ik vind ook dat ik niet mag zeuren: ik heb geen ander letsel, ik ben gezond, ik kan weer best veel, dus genoeg getreurd, klaar, verder gaan. Maar kennelijk moet ik ook iets doen met het verdriet.