Voorlopig is dit het laatste bericht!

Het gaat zó goed met mijn enkel dat ik hoop dat ik voorlopig niets te melden heb over mijn enkel. Beter dan
dit wordt het niet!

De verwachting is wel dat het effect van de Ilizarov-enkeldistractie op den duur zal afnemen en dat ik weer pijn als gevolg van artrose zal krijgen.

Er staan dan een aantal opties open:

• een nieuwe distractie
• een kunstenkel - als de enkels tegen die tijd ten minste een beetje duurzaam en betrouwbaar zijn
• vastzetten van de enkel

Maar zover is het nog lang niet hoop ik. Maar als ik weer ernstige pijnklachten krijg, en een volgende behandelstap overweeg, zal ik daarover vast wel weer willen schrijven...

Dus, geen nieuws op dit blog - goed nieuws over de enkel!

Supergoed enkelnieuws

Twee jaar na de Ilizarov-enkeldistractie
Het is nu twee jaar geleden dat ik de Ilizarov-enkeldistractie heb gehad. Volgens de chirurg, dr. Van Roermund, is het zo dat bij sommige patiënten verbetering mogelijk is tot twee jaar na de behandeling. Bij mij duurde het bijna een jaar voor ik weer alles kon wat ik vóór de distractie ook kon, en daarna zag ik dat ik vooruit ging. Steeds minder vaak had ik mijn krukken nodig en op mijn werk kon ik mijn wandelstok ook steeds vaker laten staan. Ik was daar al heel erg blij mee, maar wat ik nu heb meegemaakt maakt me nog veel gelukkiger: ik heb een hele lange route kunnen klimmen met een lastige aanloop en terugtocht en dat alles zonder pijn!

Beklimming van de Südgrat op de Salbitschijn
Eind juni wilden we de Südgrat klimmen. Een route van ongeveer 700m lang, met een aanloop van

Salbitschijn

anderhalf uur en ook een terugtocht van anderhalf uur. Maar eerst moet je nog bij de Salbithütte komen: dat is vanuit het dal tweeënhalf uur. Ik heb sinds mijn ongeluk in februari 2008 niet meer zulke lange stukken gelopen of geklommen, dus het was best spannend voor mij. Het plan was om op zondag naar de hut te lopen, op maandag de beklimming van de Südgrat te doen en op dinsdag weer terug te keren naar het dal.
Zowel de aanloop naar de hut als de terugtocht naar het dal hebben we relatief snel gedaan. Heen hadden we een uur en 3 kwartier nodig, terug slechts 5 kwartier. Dat is voor mijn doen erg snel. Voor het lopen maakte ik alleen gebruik van wandelstokken (geen krukken) en dat ging prima. Ik had tijdens en naderhand geen enkele pijn.
Maandagochtend zijn we om 6u 's ochtends vertrokken vanuit de hut. De terugtocht vanaf de top van de Salbitschijn via de zogenaamde 'Normalweg' zou lastig worden door sneeuw, en daarom wilden we vroeg weg, zodat we in alle rust voorzichtig konden afdalen.
Helaas lag er op de heenweg ook nog sneeuw in een steil couloir waar je normaal gesproken over

Zicht op de Westgrat vanaf de Südgrat

rotsblokken omhoog kunt klauteren naar het begin van de route. We namen het zekere voor het onzekere en besloten dit stuk te omzeilen door een route van 4 touwlengtes te klimmen naast het couloir. Op deze manier kun je ook bij de instap van de Südgrat komen. Kostte helaas wel meer tijd...
De Südgrat heeft 15 touwlengtes maar aan het eind van de 12e lengte vergisten we ons en kwamen we terecht bij de eerste abseilpiste van de 'nooduitgang' van het massief. Omdat we aan het begin van de dag tijd waren kwijtgeraakt door de extra touwlengtes, en we onderweg ook nog wat hebben moeten zoeken, was het al best laat geworden. Omdat het terugklimmen naar de eigenlijke route en het afdalen via de 'Normalweg' ook niet snel zou gaan, besloten we de route te laten voor wat 'ie was en gebruik te maken van de 'nooduitgang'. Helaas bleek de nooduitgang een waardeloze weg te zijn en kostte die ons veel meer tijd dan wanneer we de route vervolgd hadden.
Die dag zijn we uiteindelijk 15 uur onderweg geweest. We hebben in totaal zo'n 800m geklommen en drie keer door steile sneeuwvelden moeten lopen. We kwamen pas na de avondmaaltijd in de hut aan, maar de waard verwachtte ons nog en heeft ons verwend met een heerlijke driegangenmaaltijd.

Pijn?
Afgezien van de terugtocht was het een superleuke dag en hebben we met volle teugen van het klimmen genoten. En ik heb helemaal geen pijn gehad in mijn enkel! Niet tijdens het wandelen, niet tijdens het klimmen en ook niet erna. Dat is helemaal nieuw voor mij! Alleen mijn kuiten en bovenbenen protesteerden een beetje - die zijn het echt ontwend om lange wandelingen te maken.
Hopelijk komt er in augustus nog een periode met mooi weer en kunnen we de route opnieuw proberen - dan ligt er geen sneeuw meer in de couloirs en zal het allemaal een stuk makkelijker gaan. Het is een prachtige route en we zouden hem graag afmaken. En voor mijn enkel hoef ik het niet te laten!

Corsica op krukken

De maand mei van dit jaar brengen we door op Corsica. Ons plan is om daar  alleen maar lange routes te doen. In mei 2012 waren we er ook en toen hebben we voornamelijk routes gedaan met een relatief korte aanloop. Relatief, omdat je op Corsica al snel een uur nodig hebt om aan de voet  van een massief te komen. En de paden zijn niet altijd even goed: vaak zat moeten we ons door prikkend struikgewas (de zogenaamde maquis) heen worstelen. Destijds liep ik niet zo goed als nu en was het echt noodzaak om de aanloop 'kort' te houden.
Nu loop ik, dankzij de Ilizarov-enkeldistractie, stukken beter en heb ik veel minder vaak pijn. De eerste vier maanden van onze reis dit jaar heb ik dan ook vooral mijn stok gebruikt en liggen de krukken en mijn brace ver weg opgeborgen in de bus. Maar op Corsica heb ik ze er toch maar weer bij gepakt. Omdat we de routes met een korte aanloop al gedaan hebben, blijven de routes met een lange (of heel lange) aanloop over. Een lange aanloop, het klimmen van een lange route en de terugtocht naar de bus, zijn al met al best belastend voor mijn enkel. En als ik door krukken en een brace kan voorkomen dat mijn enkel pijn gaat doen, dan vind ik het geen enkel probleem om ze te gebruiken.
We hebben nu enkele lange routes gedaan en ik merk dat mijn enkel 's avonds en 's ochtends vaak een beetje stijf is. Maar pijn heb ik niet, dus dat is goed. Behalve dan in mijn schouders: SPIERPIJN!!! Ik ben het echt verleerd, het langdurig lopen op krukken. Dat had ik niet gedacht. Maar goed, na een tijdje zal ook dat wel weer wennen...

Ilizarov enkel-distractie groot succes

Mijn enkel gaat nog steeds vooruit! Vlak na kerst hebben we onze inboedel ergens opgeslagen omdat we een jaar op reis gaan. Het inladen van de vrachtwagen hebben we met z'n tweeën gedaan. Alles, ook de zware dingen hebben we zelf gesjouwd. Veel stond op rolcontainers (dozen enzo), maar het grote meubilair en het witgoed hebben we echt moeten sjouwen - soms wel 3 trappen en trapjes af. Het uitladen en overbrengen naar een container hebben we met z'n vieren gedaan. 's Avonds voelde mijn enkel wel wat stijf, maar ik heb geen echte pijn gehad. Ook niet de dag erna. Dat is echt volkomen nieuw - tot voor kort (en zeker voordat de Ilizarov-enkeldistractie werd toegepast) betaalde ik overbelasting altijd met pijn.
We zijn nu bijna twee weken onderweg en we hebben 7 dagen kunnen klimmen. Omdat de paden hier in Siurana vaak smalle paadjes zijn waarbij je regelmatig nog een beetje moet klauteren om bij de rotsen te komen, is het vaak erg onhandig om met krukken te lopen. Omdat het lopen zo goed gaat, heb ik de laatste dagen steeds alleen een stok gebruikt ter ondersteuning. Met krukken kan ik sneller lopen, maar met een stok gaat het eigenlijk ook wel goed. Ik heb nog steeds geen pijn!
Met klimmen ben ik weer op mijn oude niveau - zelfs iets beter. Ik heb de afgelopen twee keer een 7a kunnen uitklimmen (waarbij ik de eerste 7a zelfs in de eerste poging in één keer kon doen).
De arts, dr. Van Roermund, had al weg gezegd dat de vooruitgang in het enkelgewricht tot twee jaar na de Ilizarov-distractie kan voortduren, maar ik durfde er niet op te hopen dat dat in mijn geval ook zo zou zijn. Ik ben nu anderhalf jaar verder, en ik ga nog steeds vooruit! Ik heb dan wel een jaar moeten revalideren voor ik iets kon zeggen over de resultaten, maar tot nu toe ben ik ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Ik ben nu anderhalf jaar verder - ik ben benieuwd of ik nog meer vooruit kan gaan.