Naar de chirurg en aan het werk

Gisteren ben ik voor het eerst - sinds het frame verwijderd is - naar de chirurg gegaan voor controle. Er zijn röntgenfoto's gemaakt en mijn enkel is 'gemeten'.

Beweeglijkheid gewricht
De chirurg heeft mijn enkel opgemeten en ik kan de enkel weer bijna net zover bewegen als voor de operatie. De beperking blijft natuurlijk, maar het was ook niet de verwachting dat dat beter zou worden.

Röntgenfoto's
Op de röntgenfoto's was te zien dat de sclerose van het bot verminderd is. Ook leken de cystes in het bot 'vager' te worden. Over de ontstane ruimte in het gewricht was de chirurg positief. Naar verwachting zal deze ruimte nog toenemen en als dat echt gaat gebeuren, zal de pijn minder worden. Maar goed, ik ben pas 3 maanden ver en pas na een half jaar of een jaar is er meer te zeggen. Nog 3 tot 9 maanden te gaan dus.

Belasten van de enkel
De afgelopen maanden heb ik nagenoeg onbelast met krukken gelopen of in een rolstoel gezeten. Soms stond ik wel een beetje op mijn voet of zette ik mijn voet voorzichtig neer met lopen, maar echt lopen was het niet. Ik mag de enkel nu meer gaan belasten, maar pijn blijft de grens. Dat betekent dat ik de krukken nog wel even nodig heb. En niet alleen om te ontlasten... De pezen en spieren in mijn voet zijn zó slap geworden, dat ik mijn voet niet eens in beweging krijg als ik erop sta.

Fysiotherapie
Ik heb gisteren met de fysiotherapeut doorgenomen welke bewegingen zinvol zijn om mijn kuit, achillespees en voet te oefenen. Ook hebben we het gehad over geschikte schoenen. Zonder schoenen lopen doet pijn en ook zonder krukken lopen is geen optie. Op lage hakken voelt het prettigst. Dan hoef ik niet 'af te wikkelen' en ontzie ik de rest van mijn lichaam. Ik heb veel pijn in mijn rechterheup van het lopen met krukken. Krukken als ondersteuning gebruiken (waarbij je beide voeten neer zet) is toch wel wat anders dan volledig ontlast op krukken lopen.

handig, zo'n kruk

Werken gaat goed
Sinds vorige week maandag sta ik weer voltijds voor de klas. Dit jaar heb ik 27 kinderen, dus dat voelt als 'goed te doen'. In eerdere jaren had ik er 30 en soms zelfs meer. De klas is al 'ingericht' op mijn handicap en groep 4 is goed bekend met mijn beperking. Groep 3 is nieuw en moest er nog even aan wennen, maar dat ging heel snel. Aanvankelijk had ik tegen de kinderen gezegd dat ze me niet mochten knuffelen als ik op krukken stond - ik wilde voorkomen dat ik dan plotseling toch op mijn voet zou gaan staan. Toen ik gisteren na de controle op school kwam, vroeg één meisje uit groep 4 of ze me nu wel mocht knuffelen... Ja, nu mag het! Twee armen om mijn middel en een hoofdje tegen mijn buik. Een beter begin van de werkdag kun je je niet wensen...

Weer aan het werk

Maandag begint voor mij het schooljaar weer. De kinderen zijn twee weken geleden al begonnen. De leerkrachten die mijn groep hebben gedraaid toen ik werd geopereerd, hebben ook deze twee weken op zich genomen. Het is vreemd om later dan de kinderen te beginnen en het zal voor hun ook wel even wennen zijn. Omdat we met combinatiegroepen werken, krijg je elk schooljaar een gedeeltelijk 'nieuwe' groep. Voor de nieuwe kinderen in groep 3 moet het helemaal wennen zijn.

De komende week mag ik nog niet echt op mijn linkerbeen staan, dus het wordt wel behelpen. Ik heb een speciale kruk in mijn klas staan en daarop kan ik zittend door de klas rijden. Zo kan ik alle kinderen helpen. Ik kan de kruk ook heel hoog zetten en dan kan ik bij het bord zitten voor de instructies. Maar een kop koffie pakken is er niet bij. Gelukkig zijn er genoeg kinderen die het leuk vinden om dat voor me te halen.
De kinderen in groep 4 zijn gewend aan een juf met krukken of stok en omdat ik al een paar keer in de klas ben geweest de afgelopen twee weken, weet groep 3 nu ook wel hoe het zit. Er zitten trouwens meer brokkenpiloten in de klas. Eén van de leerlingen heeft zijn voet of enkel gebroken en zit in een rolstoel. Een ander kind loopt met een spalk omdat hij zijn onderarm heeft gebroken. Lekker stelletje zijn we zo.

De drie maanden die ik thuis heb gezeten zijn relatief snel gegaan. Ik had gedacht dat de tijd zou kruipen - het is best frustrerend om niet veel zelf te kunnen en van anderen afhankelijk te zijn. Maar al met al is het me mee gevallen. Een vakantiegevoel heb ik niet gehad, maar ik voel me wel klaar voor het nieuwe schooljaar.

Vooruitgang

Met mijn enkel gaat het steeds een beetje beter. Althans, ik weet niet of de behandeling aan slaat (of er inderdaad al kraakbeenherstel of iets dergelijks plaats vind), maar de klachten veroorzaakt door de kijkoperatie in de enkel en het dragen van het Ilizarov-frame, worden steeds minder.
Mijn enkel is nog maar zelden dik van het vocht en de beweeglijkheid neemt toe. Oppervlakkige pijn heb ik al ruim 3 weken niet meer en ik merk dat ik steeds vaker (onbedoeld) mijn voet en enkel belast. Niet dat ik zonder krukken loop, maar staan op twee voeten of op mijn hurken zitten gaat bijvoorbeeld steeds beter en doet geen pijn meer.
Ik zal wel blij zijn als ik weer normaal mag gaan belasten en weer mag lopen. Het is erg onhandig om alles met krukken of een rolstoel te moeten doen. Soms ben ik het zo zat dat ik me hinkelend door het huis begeef. Maar ja, ook dat is niet handig en ook merk ik dat mijn rechterbeen steeds vaker protesteert tegen dit soort acties. Niet meer doen dus - gewoon de krukken of de rolstoel gebruiken. Bah.
Nog 3 weken wachten voor ik naar de chirurg moet voor controle en hopelijk mag ik dan starten met revalideren.

Kamperen met Sienna

Aan het eind van de zomervakantie komt er altijd een hond bij mij logeren. Ze is van kinderen bij mij op school en het  is een kruising tussen een witte herder en een jachthond. Ze heet Sienna. Omdat ik haar nu niet goed kan uitlaten, heeft Pieter een paar dagen vrij genomen.
Sienna gaat iedere zomer met haar baasjes in de auto op en neer naar Spanje. Ze zit dan onder het dashboardkastje tussen de benen van de 'bijrijder'. Omdat we er nog wel even tussen uit wilden en het redelijk goed gaat met mijn herstel, zijn we een paar dagen op pad gegaan met de bus. Sienna was gewend aan opgefrommeld zitten en in de bus zou ze zelfs iets meer ruimte hebben. Haar baasjes vonden het geen probleem, dus zijn we met haar naar Frankrijk gereden.
Een hele rit voor zo'n grote hond, maar ze gaf geen kik en ze heeft heerlijk liggen dommelen tijdens de rit. Ook het kamperen ging goed - we hebben gebivakkeerd op veldjes en bij rivieren en Sienna vond het allemaal best. Ze luistert goed, dus we hebben haar lekker los laten lopen. Pieter heeft haar steeds uitgelaten en ik bleef dan bij de bus. Dat vond Sienna maar niks - het liefst heeft ze ons allebei op dezelfde plek. Ook als één van ons de bosjes in ging om te plassen, werd ze onrustig, het liefst ging ze zó zitten dat ze ons allebei nog kon zien.
Ik kon natuurlijk niet veel en normaal gesproken zou ik gek worden van alleen maar lezen en in de zon zitten, maar Sienna maakte veel goed...