Naar de chirurg en aan het werk

Gisteren ben ik voor het eerst - sinds het frame verwijderd is - naar de chirurg gegaan voor controle. Er zijn röntgenfoto's gemaakt en mijn enkel is 'gemeten'.

Beweeglijkheid gewricht
De chirurg heeft mijn enkel opgemeten en ik kan de enkel weer bijna net zover bewegen als voor de operatie. De beperking blijft natuurlijk, maar het was ook niet de verwachting dat dat beter zou worden.

Röntgenfoto's
Op de röntgenfoto's was te zien dat de sclerose van het bot verminderd is. Ook leken de cystes in het bot 'vager' te worden. Over de ontstane ruimte in het gewricht was de chirurg positief. Naar verwachting zal deze ruimte nog toenemen en als dat echt gaat gebeuren, zal de pijn minder worden. Maar goed, ik ben pas 3 maanden ver en pas na een half jaar of een jaar is er meer te zeggen. Nog 3 tot 9 maanden te gaan dus.

Belasten van de enkel
De afgelopen maanden heb ik nagenoeg onbelast met krukken gelopen of in een rolstoel gezeten. Soms stond ik wel een beetje op mijn voet of zette ik mijn voet voorzichtig neer met lopen, maar echt lopen was het niet. Ik mag de enkel nu meer gaan belasten, maar pijn blijft de grens. Dat betekent dat ik de krukken nog wel even nodig heb. En niet alleen om te ontlasten... De pezen en spieren in mijn voet zijn zó slap geworden, dat ik mijn voet niet eens in beweging krijg als ik erop sta.

Fysiotherapie
Ik heb gisteren met de fysiotherapeut doorgenomen welke bewegingen zinvol zijn om mijn kuit, achillespees en voet te oefenen. Ook hebben we het gehad over geschikte schoenen. Zonder schoenen lopen doet pijn en ook zonder krukken lopen is geen optie. Op lage hakken voelt het prettigst. Dan hoef ik niet 'af te wikkelen' en ontzie ik de rest van mijn lichaam. Ik heb veel pijn in mijn rechterheup van het lopen met krukken. Krukken als ondersteuning gebruiken (waarbij je beide voeten neer zet) is toch wel wat anders dan volledig ontlast op krukken lopen.

handig, zo'n kruk

Werken gaat goed
Sinds vorige week maandag sta ik weer voltijds voor de klas. Dit jaar heb ik 27 kinderen, dus dat voelt als 'goed te doen'. In eerdere jaren had ik er 30 en soms zelfs meer. De klas is al 'ingericht' op mijn handicap en groep 4 is goed bekend met mijn beperking. Groep 3 is nieuw en moest er nog even aan wennen, maar dat ging heel snel. Aanvankelijk had ik tegen de kinderen gezegd dat ze me niet mochten knuffelen als ik op krukken stond - ik wilde voorkomen dat ik dan plotseling toch op mijn voet zou gaan staan. Toen ik gisteren na de controle op school kwam, vroeg één meisje uit groep 4 of ze me nu wel mocht knuffelen... Ja, nu mag het! Twee armen om mijn middel en een hoofdje tegen mijn buik. Een beter begin van de werkdag kun je je niet wensen...

Weer aan het werk

Maandag begint voor mij het schooljaar weer. De kinderen zijn twee weken geleden al begonnen. De leerkrachten die mijn groep hebben gedraaid toen ik werd geopereerd, hebben ook deze twee weken op zich genomen. Het is vreemd om later dan de kinderen te beginnen en het zal voor hun ook wel even wennen zijn. Omdat we met combinatiegroepen werken, krijg je elk schooljaar een gedeeltelijk 'nieuwe' groep. Voor de nieuwe kinderen in groep 3 moet het helemaal wennen zijn.

De komende week mag ik nog niet echt op mijn linkerbeen staan, dus het wordt wel behelpen. Ik heb een speciale kruk in mijn klas staan en daarop kan ik zittend door de klas rijden. Zo kan ik alle kinderen helpen. Ik kan de kruk ook heel hoog zetten en dan kan ik bij het bord zitten voor de instructies. Maar een kop koffie pakken is er niet bij. Gelukkig zijn er genoeg kinderen die het leuk vinden om dat voor me te halen.
De kinderen in groep 4 zijn gewend aan een juf met krukken of stok en omdat ik al een paar keer in de klas ben geweest de afgelopen twee weken, weet groep 3 nu ook wel hoe het zit. Er zitten trouwens meer brokkenpiloten in de klas. Eén van de leerlingen heeft zijn voet of enkel gebroken en zit in een rolstoel. Een ander kind loopt met een spalk omdat hij zijn onderarm heeft gebroken. Lekker stelletje zijn we zo.

De drie maanden die ik thuis heb gezeten zijn relatief snel gegaan. Ik had gedacht dat de tijd zou kruipen - het is best frustrerend om niet veel zelf te kunnen en van anderen afhankelijk te zijn. Maar al met al is het me mee gevallen. Een vakantiegevoel heb ik niet gehad, maar ik voel me wel klaar voor het nieuwe schooljaar.

Op weg naar een 'betermelding'

Sinds vandaag werk ik ook op de woensdagen. Ik werk tot de kerstvakantie op 'reïntegratiebasis': er staat iemand anders voor mijn klas, maar ik ben er ook. Ik ga die tijd met name benutten om individuele kinderen te helpen met wat ze moeilijk vinden of om kinderen te observeren of te onderzoeken. Met de ARBO-arts heb ik afgesproken dat ik vanaf de kerstvakantie weer volledig werk en 'beter gemeld' kan worden. Ik heb erg veel zin om de klas weer helemaal voor mezelf te hebben en alle dagen te werken. Ik werk nu vaak thuis op de woensdagen, maar het is leuker om op school te zijn en met de kinderen en collega's contact te hebben.

Enkel in tape

Gisteren bij de fysiotherapeut geweest en hij was helemaal blij met de soepelheid van het gewricht - ik zat er echter flink doorheen. PIJN! De pezen kunnen de voortgang van het gewricht niet bij benen en protesteren. Ik had niet gedacht dat dat zo onaangenaam kon zijn.
Het belemmert me echt - ik ga na school snel naar huis om te rusten zodat ik nog wat aan mijn avond heb. Daardoor mis ik dingen van mijn werk en ik merk dat dat me steeds meer tegen gaat staan. Voor de zomer was ik blij met alles wat ik al kon. Nu voel ik me vaak ongemakkelijk bij alles wat ik niet heb gedaan voor school. In de dingen die ik doe voor school gaat de klas voor, maar zelfs die krijgt niet alle aandacht die ik zou willen geven. In ieder geval, de fysiotherapeut heeft mijn enkel nu ingetaped. Het idee is dat de pezen zo wat rust krijgen. De ergste pijn schijnt er door weg te gaan. Ik heb nog niet zoveel gemerkt - staan doet nog steeds zeer. Maar misschien komt het nog.

Mijn leven wordt steeds normaler

Mijn leven ziet er weer een beetje uit zoals voor de enkelbreuk. Sinds deze week werk ik officieel weer vier dagen. Het is me nog niet helemaal gelukt - gisteren thuis gewerkt, maar wel gewerkt.
En 's avonds weer aan krachttraining gedaan: bodypump. Het voordeel van dit soort krachttraining is dat het staande en liggende oefeningen met een halter zijn en dat ze allemaal heel gecontroleerd en rustig moeten worden uitgevoerd. Geen idiote warming-up dus met aerobics-oefeningen. Ik voelde me achteraf erg voldaan, en vandaag heb ik flinke spierpijn. Ik ga dat nu elke week doen. Verder klim ik alweer elke donderdagavond - en fiets ik elke dag een uur.En sinds afgelopen zondag draag ik weer gewone schoenen! Ik liep steeds op gympen, maar ik blijk weer in normale schoenen te passen. Helaas zijn de 'pumps' nog buiten bereik, maar ik kan nu ten minste weer eens iets anders aan dan die eeuwige gympen! Op advies van de fysiotherapeut heb ik nu schoenen met een 3 centimeter hoge hak: dan kan ik goed afwikkelen en ontzie ik mijn achillespees nog even. Ik kan daar aardig normaal mee lopen zonder krukken - als ik snel loop zie je niet eens dat ik wat mankeer... (alleen is snel lopen voorlopig een illusie).
De krukken heb ik nog wel nodig: vooral buitenshuis - hele korte stukjes kan ik wèl zonder krukken lopen.

Nieuwe fiets!

Ik heb vandaag een nieuwe fiets gekocht! Toen ik loopgips kreeg, ben ik weer gaan fietsen. De fysiotherapeut zei dat ik het beste op een lage damesfiets kon rijden (veiliger), maar die had ik niet. Ik heb een hoge herenfiets! 
Ik mocht van allerlei mensen een damesfiets lenen, maar dat waren dan weer niet zulke fijne fietsen. En ik fiets er wel elke dag zo'n 20 kilometer mee. Ik fietste dus gewoon op mijn herenfiets. Het op- en afstappen is wat lastig, met zo'n stijve enkel. Mijn krukken prutste ik via mijn bagagedrager langs de stang en dan ging het allemaal best.
Deze week hoorde ik dat ik mee kon doen aan een fietsenplan via mijn werk. Dus mijn werkgever betaalt mee aan de fiets tot aan een bepaald bedrag. Dat is best interessant.... Vandaag dus maar gedaan! In vergelijking met mijn herenfiets vind ik het een wat plomp model, maar hij fietst goed. En het op- en afstappen is een stuk makkelijker...

Pffffff....moeilijk

"Nou, echt vooruit gaat het niet hè?"
Deze week vind ik het moeilijker om positief te blijven over mijn enkel dan voorheen. Ik baal ervan dat het allemaal veel moeilijker gaat - een dag werken betekent dat ik 's avonds niets meer kan eigenlijk. Dat is te vermoeiend - door de pijn. Van de week zou ik bijvoorbeeld gaan eten bij Allard. Ik heb afgezegd. Gelukkig vond hij het leuk om bij mij te eten en te koken!
Eigenlijk kan ik alleen iets afspreken als ik de volgende dag rustig aan kan doen en ik op de dag van de afspraak niet te lang werk. Maar ik wil mijn werk juist weer meer oppakken. Niet om 3 uur naar huis, maar gewoon om 5 uur. En 's avonds samen met anderen eten of iets anders kunnen doen. Zonder eerst te moeten rusten of slapen!  
En ik kom steeds vaker mensen tegen die zeggen "Ben je nou nog aan het revalideren?" Of: "Nou, echt vooruit gaat het niet hè?" Niet dat zij er wat van weten, maar op de een of andere manier maakte het me deze week onzeker.

Relativeren
Pieter vroeg me al waarom ik zo veel meer wil gaan werken: "Van wie en waarom moet dat?" Van de arbo-dienst hoef ik inderdaad nog helemaal niet aan het werk, maar ik wil weer gewoon normaal zijn, denk ik. Maar ja, dat ben ik nou eenmaal nog niet. Pieter heeft me vandaag wel geholpen om het weer wat te relativeren. Dit soort breuken kost erg veel tijd en in de zomer zal ik zonder krukken kunnen lopen, maar ik zal nog steeds niet helemaal klaar zijn met revalideren. Het is nou eenmaal geen simpele recht-toe-recht-aan-breuk en ook al weet ik dat, vanmiddag zat ik er toch aardig doorheen. 

Kleuters op krukken
Toen ik vandaag na de teamvergadering naar huis ging, spraken twee kleuters op het schoolplein me aan: "Kijk, wij hebben ook een gebroken been! Handig hoor, die krukken!". Ze deden net alsof twee scheppen krukken waren en hobbelden heel dapper over het plein. En dat inspireerde andere ukken weer om hinkend te lopen. Nou, het scheelde niet veel of alle kinderen van de hele naschoolse opvang waren mank en kreupel. Dat vind ik dan wel weer leuk. In onderwijstermen: blijkbaar is mijn enkel een creatieve spel-aanleiding...