Ilizarov-frame verwijderd

Met of zonder verdoving?
Volgens de ontslagbrief die ik kreeg kon het Ilizarov-frame zonder verdoving verwijderd worden. Vijf jaar geleden is de externe fixateur (met maar 2 pinnen) zonder verdoving weggehaald en dat was één van mijn ergste pijnervaringen. Volgens de gipsmeester van het UMC zou het weghalen van de (9) pinnen die ik nu heb minder pijnlijk zijn, omdat de pinnen dun zijn en er snel uit getrokken konden worden. De pinnen die ik toen had, waren dik en met zelftappend schroefdraad in mijn scheenbeen en hak gedraaid. Het eruit draaien was verschrikkelijk pijnlijk. Maar gelukkig zei de chirurg bij de controle van 16 juli dat ik gewoon verdoofd zou worden en dat ik er dus niets van zou merken. Eergisteren vrijdag is het frame verwijderd en ik voelde er niets van!

olijf

De pinnen 
Tijdens de operatie is met röntgenfoto's gecontroleerd waar de zogenaamde 'olijfjes' in de pinnen zaten. Iedere pin heeft een verdikking die ervoor zorgt dat de pinnen niet kunnen gaan schuiven. Wel handig om te weten aan welke kant van het bot de 'olijf' zit, voor je het weet trek je hem door het bot heen... en dat is wel eens gebeurd zei de chirurg. Lang leve de narcose.

Pijn
Ik heb 'gekozen' voor algehele narcose. Ik ben 3 kwartier onder zeil geweest en na een bakje yoghurt en een glas thee mocht ik weer naar huis. Vooraf moest ik een (hoge dosis) paracetamol in nemen. Direct na de operatie had ik geen pijn. Later op de dag heb ik nog 2 keer paracetamol ingenomen omdat mijn enkel toch wel pijnlijk werd. Daarna heb ik geen pijnstillers meer nodig gehad. Dat viel dus allemaal wel mee.

Wondjes
Mijn onderbeen is bezaaid met pleisters. Vrijdag en zaterdag moest ik nog rust houden en de pleisters erop laten zitten. Vrijdag heb ik nog wel pleisters bijgeplakt omdat sommige wondjes flink nabloedden. Zaterdag hebben we de pleisters vervangen. De wondjes onder aan mijn voet hebben het langst nagebloed. Vandaag gaan de meeste pleisters eraf.

Belasten op geleide van pijn
Ik mag nu op geleide van pijn mijn enkel belasten. Lastig vind ik dat. Mag je géén pijn voelen? Gaat het om ondraaglijke pijn? Ik moet in ieder geval met krukken lopen. Ik ben erg voorzichtig, want ik wil mijn enkel zo lang mogelijk rust geven zodat het proces van bot- en kraakbeenherstel door kan gaan. Als ik nu al vol op mijn enkel zou gaan staan, is het hele effect van 'ruimte en rust' waarschijnlijk snel te niet gedaan. Deze week ga ik even naar mijn fysiotherapeut om te overleggen hoe ik het vocht in mijn onderbeen kan wegkrijgen. Mijn enkel is nog steeds erg dik: hij is in omvang 5 cm toegenomen. En ik hoop van hem te horen welke bewegingen goed (of niet goed) zijn en hoevéél ik mag belasten.

Volgende controle
In de 3e week van september hoef ik pas terug naar de chirurg. Daarna mag de revalidatie starten bij de fysiotherapeut. Ik ben nog wel even bezig dus.

Wie was Ilizarov?

Gavril Abramovic Ilizarov

Gavriil Ilizarov

Het frame dat ik in en om mijn been heb, is vernoemd naar de bedenker ervan: Gavril Abramovich Ilizarov. Hij is geboren in 1921 in Polen en opgegroeid in Azerbeidzjan. Na zijn studie medicijnen is hij in 1944 gaan werken als arts in Kurgan Oblast, Siberië. Hij was niet opgeleid als chirurg, maar is het min of meer uit noodzaak geworden. Als enige arts in de wijde omgeving kreeg hij allerhande (gecompliceerde) botbreuken op zijn behandeltafel en dat is de reden dat hij zich is gaan toespitsen op de orthopedische chirurgie.

Externe fixateur

externe fixateur

Ilizarov heeft eerst de externe fixateur ontwikkeld: een metalen frame om complexe botbreuken te behandelen. Als gips bijvoorbeeld niet mogelijk is, geeft een externe fixateur stevigheid tijdens het herstel.
Ik heb na mijn ongeluk ook een externe fixateur gehad (zie foto). Omdat ik een open èn gecompliceerde botbreuk in de enkel had, moest er een externe fixateur toegepast worden. Ook werden de verschillende losse stukken bot van het scheen- en kuitbeen met elkaar verbonden door metalen plaatjes. Na 4 weken werd de fixateur verwijderd en vervangen door gips.

Onderzoeksinstituut
In 1971 richtte Ilizarov een onderzoeksinstituut op dat zich specialiseerde in

Ilizarov-frame

experimentele orthopedie: The Kurgan Research Institute for Experimental and Clinical Orthopaedics and Traumatology. Ilizarov ontdekte dat je middels het plaatsen van een frame botten kunt verlengen. Deze techniek wordt nog steeds toegepast bij het verlengen van ledematen of voor het corrigeren van misvormde botten. En in mijn geval dus om het enkelgewricht een periode van absolute rust te geven.
Het heeft tot in de jaren tachtig geduurd voordat 'het westen' goed kon kennis maken met deze nieuwe technieken. Gavril Abramovic Ilizarov heeft gewerkt als orthopedisch chirurg tot aan zijn dood in 1992. Na zijn dood is het door hem opgerichte instituut naam hem vernoemd. Het heet nu: Russian Ilizarov Scientific Center for Restorative Traumatology and Orthopaedics

Meer lezen
Ilizarov-techniek

Wat eraan vooraf ging

Voorklimval
Zaterdag 9 februari ben ik gevallen tijdens het klimmen in Freyr, België. Ik was bezig me voor te bereiden op een instructeursexamen in mei. Allard en ik willen assistent kliminstructeur (AKI) worden en we zouden dat weekend met Pieter (die al AKI is) reddingstechnieken gaan oefenen. Die hebben we nu meteen in de praktijk kunnen brengen.
Ik was bezig met het voorklimmen van de tweede touwlengte en ben een meter boven de vierde haak uit de wand gegleden. Hoe ik ben gevallen is me niet duidelijk - het lijkt erop dat ik de val met mijn enkel heb 'opgevangen'. En voor de duidelijkheid: het was niemands schuld. Vallen hoort erbij en de zekeraars en ik hebben geen vreemde of verwijtbare dingen gedaan. Het was alleen stomme pech dat de val zo uitpakte. 

EHBO en 'bergredding'
Onderaan de rotsen was een arts aanwezig - heel toevallig was zij ook aan het klimmen. Zij heeft mijn onderbeen gezet (AU!) en gespalkt met een tak. Binnen een kwartier was de noodarts aanwezig en hij heeft me een infuus en morfine gegeven. Daarna is mijn been opnieuw gespalkt. Ik geloof - ik weet het niet zeker meer - dat deze spalk over de tak heen is gegaan.
Ongeveer tegelijkertijd waren de politie, de brandweer en de bergredding aanwezig. De politie keek even of er procesverbaal opgemaakt moest worden, maar dat bleek niet nodig te zijn, dus die konden weer weg. De brandweer en de bergredding hebben me over de Maas met een bootje naar de ambulance gebracht. Daarna ben ik naar het ziekenhuis in Dinant gebracht. Er waren dus veel mensen betrokken bij het 'redden' van een vrouw van nog geen 60 kilo. Decadente hobby, dat klimmen.

Ziekenhuis in Dinant
In het ziekenhuis werd mijn been opnieuw gezet (AUUUUUUUU!) en zijn er allerlei onderzoeken gedaan: röntgenfoto's van mijn been, rug, nek en hoofd, röntgenonderzoek van de bloedvaten in mijn been en voet en een ct-scan van het been. Het was een open botbreuk van de linkerenkel - zowel het scheenbeen als het kuitbeen waren gebroken en de arts sprak van een verbrijzeling van het enkelgewricht.
Zodra duidelijk was dat ik het aan kon om vervoerd te worden naar Nederland is overleg gevoerd met de alarmcentrale. Ik bleek in quarantaine opgenomen te moeten worden i.v.m. een eventuele MRSA-besmetting omdat ik in België was behandeld. Levensgevaarlijk, die Belgische ziekenhuizen. Aan het eind van de middag werd duidelijk dat ik naar het Diak in Utrecht kon. De arts heeft mijn been toen opnieuw gespalkt voor de rit naar Nederland.  

Naar Nederland
's Avonds om half 9 werd ik uiteindelijk opgehaald door een ambulance. De medewerkers van de ambulance verontschuldigden zich honderden keren voor hun voertuig: "Hij veert niet, er zitten veel hobbels in de Belgische wegen - vanaf Breda wordt het minder erg. Misschien kunnen we in Antwerpen bij het ziekenhuis nog even stoppen voor wat morfine, want dat hebben we niet bij ons." Het ziekenhuis in Dinant heeft me toen nog even snel op de gang op weg naar de ambulance een extra shot morfine gegeven en toen ging het wel. Om half 12 ongeveer waren we in het ziekenhuis in Utrecht. Allard en Pieter hebben thee met me gedronken in mijn quarantainekamertje en nadat ze me goedenacht gewenst hadden en zichzelf ontsmet hadden zijn ze naar huis gegaan.

De operatie
Maandagavond 11 februari ben ik uiteindelijk geopereerd (aan een pilon tibiale fractuur). Ik heb een plaatje langs mijn kuitbeen en langs mijn scheenbeen. In totaal 12 schroeven. Als ik last krijg van het metaal kan het er volgend jaar uitgehaald worden. Ik denk dat ik dat wel laat doen - dan pas ik waarschijnlijk beter in mijn zware bergschoenen.
De eerste maand na de operatie heb ik een externe fixateur gehad. Daarna ongeveer 8 weken gips, waarmee ik de laatste drie weken voorzichtig mocht 'lopen'. Ik heb nu sinds weken geen gips meer en het revalideren is begonnen. De rolstoel is weer terug naar thuiszorg en het lopen gebeurt nu grotendeels met krukken (in huis zonder krukken).