Reddingsoefening in rots door brandweer

Afgelopen weekend ben ik met Pieter en Dirkjan naar Freyr geweest. Terwijl wij aan het klimmen waren, waren brandweermannen bezig met een reddingsoefening.
Ik ben bij mijn eigen klimongeluk in Freyr destijds door Pieter naar beneden gelaten en Belgische klimmers hebben mij uit het touw gehaald en mijn gordel en schoenen uitgedaan. Daarna ben ik door reddingwerkers op een brancard naar de Maas gedragen om vanaf daar met een bootje naar de overkant te varen en verder te gaan met een ambulance.
Deze mannen oefenden een redding waarbij ze iemand uit de rots moesten halen met een brancard. Zodra het slachtoffer beneden aan de rots was, sjouwden ze de brancard, gesteund door een takelsysteem naar boven.... Het was ontzettend zwaar, te horen aan de zuchten en het gemopper van de mannen. En op een gegeven moment viel het slachtoffer ook nog met zijn brancard en al om... Ik had destijds een spuitje met morfine gehad, en voelde dus erg weinig. Ik heb ook niet meegekregen dat het er zo rommelig aan toe ging. Volgens Pieter hadden de reddingwerkers die mij over een hobbelig pad naar beneden moesten dragen het ook niet makkelijk en verliep het ook niet vloeiend. Maar door de morfine (en de shock) heb ik daar niets van meegekregen. Bij de reddingsoefening die ik hier zag, kreeg ik het idee dat ze misschien wel met opzet zo klunzig deden. Bij wijze van waarschuwing aan de aanwezige klimmers: "O wee als je hier een ongeluk krijgt, dan staat dit je te wachten..."

Naar Freyr om te 'rouwen'

Op Bevrijdingsdag ben ik met Pieter naar Freyr gegaan. We hebben er niet geklommen, maar we zijn naar de plek gegaan waar ik ben gevallen. Ik hoop dat dit bezoek me helpt om het verdriet te verwerken dat ik heb om mijn verloren enkel. Ik ben geneigd om over verdriet heen te stappen en maar vooral dóór te gaan. 

Frustraties
Maar laten we wel wezen: in het geval van zo'n enkel is er niets positiefs te melden: ik kan niet meer wandelen zonder hulpmiddelen; ik ben gaan autorijden omdat ik dan veel momenten van pijn voorkóm; ik kan niet rennen; ik kan niet meer dansen; ik kan niet zonder meer naar een concert of tentoonstelling (lang staan); ik heb vaak pijn; de pijn houdt me soms wakker; ik kan niet meer zonder pijn zwemmen; ik kan niet meer met zware boodschappentassen sjouwen; rotsklimmen kan ik alleen 'onder voorwaarden' met de hulp van anderen; werken gaat ook niet zonder meer; enzovoort enzovoort.
Ik relativeerde dit altijd door te denken dat ik er goed van af ben gekomen. Ik ben ten slotte ook op mijn hoofd terecht gekomen. Maar relativeren helpt niet om het verdriet weg te nemen. Ik ben een goed functionerende enkel kwijt en dat zal er in de toekomst niet beter op worden. Tijd om toch onder ogen te zien wat ik mis en waar ik van baal.  

Het ongeluk
Iedere keer als ik daar kom en het pad opstap naar de rotsen, overvalt me een soort duizeligheid en krijg ik buikpijn. Ik kan er niet zijn zonder me fysiek beroerd te voelen.
Het was raar om bij 'de plek des onheils' te zijn. Ik heb geluncht op de plek waar ik eerste hulp heb gekregen van andere klimmers en de Bergredding. Pieter en ik hebben foto's gemaakt van de route waarin ik ben gevallen en we hebben besproken hoe ik nou precies ben gevallen. In mijn gedachten had de route weinig obstakels. Nu zag ik dat er veel randjes waren waar ik met mijn enkel tegen aan geklapt kan zijn. Het lijkt erop dat ik een korte pendel heb gemaakt naar links en met mijn enkel op een richel terecht ben gekomen. Daarna ben ik gekanteld met mijn hoofd tegen de wand.

Nog meer frustraties
Toen we uitgekeken waren, zijn we verder gelopen richting Dinant. In plaats van het steile bospad omhoog te nemen, zijn we beneden langs de Maas richting Dinant gelopen. Dat zou voor mij wel eens makkelijker kunnen zijn. Dan konden we namelijk over de weg bovenlangs terug. Nou nee dus. Het duurde eindeloos lang (voor mij dan) en op een gegeven moment stelde Pieter voor om de auto te gaan halen en dat ik dan zou wachten. Mijn eerste reactie was "Nee, hoor, het gaat wel, ik vind het alleen niet leuk". Maar na de zoveelste bocht, pijn in mijn schouders en handen van het op krukken lopen, heb ik toch maar toegegeven. Samen met Harm (logeerhond) heb ik gewacht tot Pieter ons kwam ophalen. G..., wat baal ik ervan dat ik dat soort korte stukjes niet meer kan lopen en dat een ander me moet helpen.
Misschien was dit nog wel het moeilijkste deel van de dag. Ik heb er een ontzettende hekel aan om om hulp te vragen en te erkennen dat ik iets niet meer kan. 

Verdriet om mijn enkel

Nerveus in Freyr
Ik ben sinds mijn val niet meer vaak in Freyr geweest om te klimmen. Iedere keer dat ik er kom ben ik nerveus en gespannen. Vorige week ben ik met Johan en Pieter gegaan en ik had er veel zin in. Maar het viel erg tegen. Ik werd al snel heel erg nerveus en begon me ontzettend stroef te bewegen. 

Ontmoeting met 'ooggetuigen'
Ik kwam ook nog twee mensen tegen die destijds bij het ongeluk aanwezig waren. Eén van hen heeft de bergredding gebeld en zijn vriendin heeft mijn been gezet. De andere had het alleen maar zien gebeuren. Beiden waren verbaasd over de trage redding en ze vonden dat er maar geprutst werd. Ook vertelde één van hen dat de klimster die mijn been spalkte, een reprimande heeft gekregen van de ambulance-arts. Terwijl ze volgens mij alleen maar heeft willen voorkomen dat de doorbloeding stopte. Hun verhaal maakte me ook niet veel vrolijker en er kwam een flinke golf verdriet omhoog. Uiteindelijk heb ik de eerste dag nauwelijks geklommen, maar vooral gespeeld met wat honden die er rond liepen. De tweede dag ging het al beter en heb ik toch nog wat leuke routes kunnen klimmen.

Tegenvaller
Ik was echt verbaasd over mijn verdriet. Ik dacht dat ik het wel achter me had gelaten.  Misschien heeft het toch te maken met dat ik sinds december/januari weet dat mijn enkel nu echt 'uit ontwikkeld' is en het nu een kwestie is van tijd. Tijd waarin ik voorzichtig moet zijn met belasting in de hoop dat ik met deze slechte enkel zo lang als mogelijk kan doen. Op een gegeven moment zal de pijn zo erg worden dat ik waarschijnlijk niets liever wil dan mijn enkel te laten vastzetten. Maar dat is nu nog geen optie voor mij. Tot december had ik nog hoop op wat verbetering. Die hoop heb ik nu niet meer. De enige hoop die ik heb, is dat ik nog lang met deze enkel kan doen. Het besef dat mijn enkel vanaf nu alleen nog maar achteruit kan gaan en op termijn zal worden vastgezet, zorgt er blijkbaar voor dat het verdriet nu naar boven kan komen.

De route zit in de versnijding

'Rouwen'?
Binnenkort ga ik een keer naar Freyr. Niet om te klimmen, maar gewoon om er te zijn. Ik wil de plek zien waar ik ben gevallen (heb ik sindsdien niet meer gezien). Hopelijk helpt het me om mijn frustraties te verwerken. Ik baal om wat ik niet meer kan, maar ik vind ook dat ik niet mag zeuren: ik heb geen ander letsel, ik ben gezond, ik kan weer best veel, dus genoeg getreurd, klaar, verder gaan. Maar kennelijk moet ik ook iets doen met het verdriet.

Wat eraan vooraf ging

Voorklimval
Zaterdag 9 februari ben ik gevallen tijdens het klimmen in Freyr, België. Ik was bezig me voor te bereiden op een instructeursexamen in mei. Allard en ik willen assistent kliminstructeur (AKI) worden en we zouden dat weekend met Pieter (die al AKI is) reddingstechnieken gaan oefenen. Die hebben we nu meteen in de praktijk kunnen brengen.
Ik was bezig met het voorklimmen van de tweede touwlengte en ben een meter boven de vierde haak uit de wand gegleden. Hoe ik ben gevallen is me niet duidelijk - het lijkt erop dat ik de val met mijn enkel heb 'opgevangen'. En voor de duidelijkheid: het was niemands schuld. Vallen hoort erbij en de zekeraars en ik hebben geen vreemde of verwijtbare dingen gedaan. Het was alleen stomme pech dat de val zo uitpakte. 

EHBO en 'bergredding'
Onderaan de rotsen was een arts aanwezig - heel toevallig was zij ook aan het klimmen. Zij heeft mijn onderbeen gezet (AU!) en gespalkt met een tak. Binnen een kwartier was de noodarts aanwezig en hij heeft me een infuus en morfine gegeven. Daarna is mijn been opnieuw gespalkt. Ik geloof - ik weet het niet zeker meer - dat deze spalk over de tak heen is gegaan.
Ongeveer tegelijkertijd waren de politie, de brandweer en de bergredding aanwezig. De politie keek even of er procesverbaal opgemaakt moest worden, maar dat bleek niet nodig te zijn, dus die konden weer weg. De brandweer en de bergredding hebben me over de Maas met een bootje naar de ambulance gebracht. Daarna ben ik naar het ziekenhuis in Dinant gebracht. Er waren dus veel mensen betrokken bij het 'redden' van een vrouw van nog geen 60 kilo. Decadente hobby, dat klimmen.

Ziekenhuis in Dinant
In het ziekenhuis werd mijn been opnieuw gezet (AUUUUUUUU!) en zijn er allerlei onderzoeken gedaan: röntgenfoto's van mijn been, rug, nek en hoofd, röntgenonderzoek van de bloedvaten in mijn been en voet en een ct-scan van het been. Het was een open botbreuk van de linkerenkel - zowel het scheenbeen als het kuitbeen waren gebroken en de arts sprak van een verbrijzeling van het enkelgewricht.
Zodra duidelijk was dat ik het aan kon om vervoerd te worden naar Nederland is overleg gevoerd met de alarmcentrale. Ik bleek in quarantaine opgenomen te moeten worden i.v.m. een eventuele MRSA-besmetting omdat ik in België was behandeld. Levensgevaarlijk, die Belgische ziekenhuizen. Aan het eind van de middag werd duidelijk dat ik naar het Diak in Utrecht kon. De arts heeft mijn been toen opnieuw gespalkt voor de rit naar Nederland.  

Naar Nederland
's Avonds om half 9 werd ik uiteindelijk opgehaald door een ambulance. De medewerkers van de ambulance verontschuldigden zich honderden keren voor hun voertuig: "Hij veert niet, er zitten veel hobbels in de Belgische wegen - vanaf Breda wordt het minder erg. Misschien kunnen we in Antwerpen bij het ziekenhuis nog even stoppen voor wat morfine, want dat hebben we niet bij ons." Het ziekenhuis in Dinant heeft me toen nog even snel op de gang op weg naar de ambulance een extra shot morfine gegeven en toen ging het wel. Om half 12 ongeveer waren we in het ziekenhuis in Utrecht. Allard en Pieter hebben thee met me gedronken in mijn quarantainekamertje en nadat ze me goedenacht gewenst hadden en zichzelf ontsmet hadden zijn ze naar huis gegaan.

De operatie
Maandagavond 11 februari ben ik uiteindelijk geopereerd (aan een pilon tibiale fractuur). Ik heb een plaatje langs mijn kuitbeen en langs mijn scheenbeen. In totaal 12 schroeven. Als ik last krijg van het metaal kan het er volgend jaar uitgehaald worden. Ik denk dat ik dat wel laat doen - dan pas ik waarschijnlijk beter in mijn zware bergschoenen.
De eerste maand na de operatie heb ik een externe fixateur gehad. Daarna ongeveer 8 weken gips, waarmee ik de laatste drie weken voorzichtig mocht 'lopen'. Ik heb nu sinds weken geen gips meer en het revalideren is begonnen. De rolstoel is weer terug naar thuiszorg en het lopen gebeurt nu grotendeels met krukken (in huis zonder krukken).