Het is nu 14 maanden geleden dat ik de Ilizarov-enkel-distractie heb gehad. Zoals ik al eerder schreef boek ik in het dagelijks leven nog steeds vooruitgang. Maar ook bij het klimmen merk ik dat ik steeds meer kan. We hebben de afgelopen drie weken klimmend doorgebracht in de Écrins - dat was de eerste lange vakantie sinds de zware operatie van vorig jaar.
In de Écrins hebben we een route geklommen van 500 meter. Ik had eerder al routes van ongeveer 400 meter geklommen, maar 500 meter leek steeds te veel. Niet alleen qua klimmen, maar ook omdat de aanloop naar dergelijke routes vaak lang is. Met krukken is dat bijna niet te doen.
Maar omdat het zo goed gaat met mijn enkel - ik kan steeds vaker stukjes zonder krukken of stok lopen - wilden we deze zomer kijken of ik al iets meer kan. We hadden een makkelijke route van 500 meter op het oog: Soleil Trompeur (Grand Sagne/Sagnette, VI+). De aanloop zou 70 minuten kosten en de terugtocht zou nog wat langer zijn omdat het abseilen een dik half uur zou duren. Omdat het al met al veel lopen en klimmen zou zijn voor mijn enkel, besloten we de avond ervoor al naar de instap te lopen en daar te gaan slapen. En mocht het nodig zijn, dan zouden we de volgende nacht ook bij de wand kunnen slapen. Maar dat bleek niet nodig te zijn!
De route was goed te doen en ook de terugtocht ging goed. Na de klim had ik wel pijn in mijn enkel, maar dat was pijn in de pezen en spieren en niet in het gewricht zelf. Dit soort pijn verdwijnt met wat rust meestal vrij snel. De volgende dag kon ik al weer goed èn pijnvrij lopen! Dit kunnen we in de toekomst wel vaker gaan doen.
Mijlpaal nummer 1.
Zonder krukken naar een klimmassief
Aan het eind van de vakantie hebben we drie dagen bij Les Ayes geklommen. Een klein klimgebied vlakbij Briançon. We kozen voor een sector die wat hogerop in het bos ligt. Je loopt eerst over een wandelpad, maar al snel wordt het een soort geitenpaadje. Met krukken best lastig: waar zet je ze neer als het pad erg smal is? Op de tweede dag heb ik mijn krukken in de bus gelaten en ben ik met een stok naar de wand gelopen. Dat heb ik nog niet eerder gedaan in de afgelopen jaren, maar omdat het maar 10-15 minuten lopen was, besloot ik het erop te wagen. Mocht het toch niet lukken, dan zou Pieter me kunnen ondersteunen bij het lopen. Maar het ging! Ik heb pijnvrij naar het massief kunnen lopen; door een bos èn een klein beetje heuvelopwaarts. Ook achteraf had ik geen pijn. De volgende dag heb ik ook mijn stok gebruikt in plaats van mijn krukken.
Mijlpaal nummer 2.
Mijn eerste 7b!
Op de dag dat ik voor het eerst alleen een stok nodig had om naar het massief van Les Ayes te lopen, heb ik ook mijn eerste 7b geklommen! Mijlpaal nummer 3! In totaal had ik 4 pogingen nodig, maar uiteindelijk heb ik hem in één keer kunnen uitklimmen. Ik hoopte dat ik een 7a+ zou kunnen klimmen deze zomer; in Turkije en Catalonië heb ik al wel 7a+ geklommen, maar in Frankrijk nog niet. Maar het werd 7b! Wel een makkelijke 7b, maar je eerste route in een hoger niveau is denk ik altijd 'makkelijk'. We hebben de mijlpalen gevierd door een pizza te gaan eten in het dal.
Of nou ja, 'vieren', eigenlijk was het erg koud 'boven'. 's Nachts vroor het en ook de avonden werden steeds kouder. In het dal hebben we lekker in de zon gezeten met een pizza op schoot. Ook zonder mijlpalen waren we ons ws. wel gaan opwarmen ;-)
