Nerveus in Freyr
Ik ben sinds mijn val niet meer vaak in Freyr geweest om te klimmen. Iedere keer dat ik er kom ben ik nerveus en gespannen. Vorige week ben ik met Johan en Pieter gegaan en ik had er veel zin in. Maar het viel erg tegen. Ik werd al snel heel erg nerveus en begon me ontzettend stroef te bewegen.
Ontmoeting met 'ooggetuigen'
Ik kwam ook nog twee mensen tegen die destijds bij het ongeluk aanwezig waren. Eén van hen heeft de bergredding gebeld en zijn vriendin heeft mijn been gezet. De andere had het alleen maar zien gebeuren. Beiden waren verbaasd over de trage redding en ze vonden dat er maar geprutst werd. Ook vertelde één van hen dat de klimster die mijn been spalkte, een reprimande heeft gekregen van de ambulance-arts. Terwijl ze volgens mij alleen maar heeft willen voorkomen dat de doorbloeding stopte. Hun verhaal maakte me ook niet veel vrolijker en er kwam een flinke golf verdriet omhoog. Uiteindelijk heb ik de eerste dag nauwelijks geklommen, maar vooral gespeeld met wat honden die er rond liepen. De tweede dag ging het al beter en heb ik toch nog wat leuke routes kunnen klimmen.
Tegenvaller
Ik was echt verbaasd over mijn verdriet. Ik dacht dat ik het wel achter me had gelaten. Misschien heeft het toch te maken met dat ik sinds december/januari weet dat mijn enkel nu echt 'uit ontwikkeld' is en het nu een kwestie is van tijd. Tijd waarin ik voorzichtig moet zijn met belasting in de hoop dat ik met deze slechte enkel zo lang als mogelijk kan doen. Op een gegeven moment zal de pijn zo erg worden dat ik waarschijnlijk niets liever wil dan mijn enkel te laten vastzetten. Maar dat is nu nog geen optie voor mij. Tot december had ik nog hoop op wat verbetering. Die hoop heb ik nu niet meer. De enige hoop die ik heb, is dat ik nog lang met deze enkel kan doen. Het besef dat mijn enkel vanaf nu alleen nog maar achteruit kan gaan en op termijn zal worden vastgezet, zorgt er blijkbaar voor dat het verdriet nu naar boven kan komen.
'Rouwen'?
Binnenkort ga ik een keer naar Freyr. Niet om te klimmen, maar gewoon om er te zijn. Ik wil de plek zien waar ik ben gevallen (heb ik sindsdien niet meer gezien). Hopelijk helpt het me om mijn frustraties te verwerken. Ik baal om wat ik niet meer kan, maar ik vind ook dat ik niet mag zeuren: ik heb geen ander letsel, ik ben gezond, ik kan weer best veel, dus genoeg getreurd, klaar, verder gaan. Maar kennelijk moet ik ook iets doen met het verdriet.
Ik ben sinds mijn val niet meer vaak in Freyr geweest om te klimmen. Iedere keer dat ik er kom ben ik nerveus en gespannen. Vorige week ben ik met Johan en Pieter gegaan en ik had er veel zin in. Maar het viel erg tegen. Ik werd al snel heel erg nerveus en begon me ontzettend stroef te bewegen.
Ontmoeting met 'ooggetuigen'
Ik kwam ook nog twee mensen tegen die destijds bij het ongeluk aanwezig waren. Eén van hen heeft de bergredding gebeld en zijn vriendin heeft mijn been gezet. De andere had het alleen maar zien gebeuren. Beiden waren verbaasd over de trage redding en ze vonden dat er maar geprutst werd. Ook vertelde één van hen dat de klimster die mijn been spalkte, een reprimande heeft gekregen van de ambulance-arts. Terwijl ze volgens mij alleen maar heeft willen voorkomen dat de doorbloeding stopte. Hun verhaal maakte me ook niet veel vrolijker en er kwam een flinke golf verdriet omhoog. Uiteindelijk heb ik de eerste dag nauwelijks geklommen, maar vooral gespeeld met wat honden die er rond liepen. De tweede dag ging het al beter en heb ik toch nog wat leuke routes kunnen klimmen.
Tegenvaller
Ik was echt verbaasd over mijn verdriet. Ik dacht dat ik het wel achter me had gelaten. Misschien heeft het toch te maken met dat ik sinds december/januari weet dat mijn enkel nu echt 'uit ontwikkeld' is en het nu een kwestie is van tijd. Tijd waarin ik voorzichtig moet zijn met belasting in de hoop dat ik met deze slechte enkel zo lang als mogelijk kan doen. Op een gegeven moment zal de pijn zo erg worden dat ik waarschijnlijk niets liever wil dan mijn enkel te laten vastzetten. Maar dat is nu nog geen optie voor mij. Tot december had ik nog hoop op wat verbetering. Die hoop heb ik nu niet meer. De enige hoop die ik heb, is dat ik nog lang met deze enkel kan doen. Het besef dat mijn enkel vanaf nu alleen nog maar achteruit kan gaan en op termijn zal worden vastgezet, zorgt er blijkbaar voor dat het verdriet nu naar boven kan komen.
 |
| De route zit in de versnijding |
Binnenkort ga ik een keer naar Freyr. Niet om te klimmen, maar gewoon om er te zijn. Ik wil de plek zien waar ik ben gevallen (heb ik sindsdien niet meer gezien). Hopelijk helpt het me om mijn frustraties te verwerken. Ik baal om wat ik niet meer kan, maar ik vind ook dat ik niet mag zeuren: ik heb geen ander letsel, ik ben gezond, ik kan weer best veel, dus genoeg getreurd, klaar, verder gaan. Maar kennelijk moet ik ook iets doen met het verdriet.
