Met krukken op vakantie

Weinig vooruitgang
Afgelopen vrijdag is de voortgang van mijn enkel weer 'gemeten'. Ik ben in een maand tijd maar anderhalve centimeter vooruit gegaan. Dat is weinig vind ik! Nou schijnt het wel logisch te zijn bij dit soort breuken: je maakt in het begin een spurt en daarna vorder je langzaam maar zeker. Bovendien heb ik de afgelopen periode minder oefeningen kunnen doen door de pijn die werd veroorzaakt door irritatie in het gewricht (als gevolg van overbelasting). Misschien had ik meer vooruitgang kunnen boeken als ik niet zo stom was geweest om al zonder krukken te gaan lopen. Komende vrijdag wordt er weer gemeten: dit om te zien wat de aankomende vakantie doet met mijn enkel. Ik ga daarna drie weken de bergen in en ik heb dan geen fysiotherapie.  

Krukken nog steeds nodig
Toen ik uit het gips kwam zeiden de chirurg en de fysiotherapeut dat ik in de zomer de bergen in kon. Dat gaat dus ook gebeuren, maar ik dacht aan lopen zonder krukken. En zelfs heb ik nog even gefantaseerd over een gletsjertocht... Nu blijkt dus dat ik wel de bergen in kan, maar niet zonder krukken. Dat belemmert me dus enorm in mijn mogelijkheden. Toen ik me dat een tijdje geleden begon te realiseren vond ik dat erg jammer en ik heb het er af en toe nog wel moeilijk mee, maar het is zoals het is. Ik ben blij dat ik op termijn wel weer zal kunnen doen wat ik wil. Bovendien heb ik momenteel geen pijn en dat vind ik ook wat waard.Het 'leuke' is dat Pieter besloten heeft om niet mee te gaan met de gletsjertocht in de tweede vakantieweek. Niet leuk voor hem en ook jammer voor de anderen - maar ik vind het fijn! De tweede week brengen we samen door - op een camping in de buurt van Morteratsch of misschien ook wel een keer in een hut. Ik schrok ervan toen hij met het vertelde: hij heeft ook al niet kunnen ijsklimmen in februari omdat ik toen net gevallen was. Ik vind het zelf heel jammer dat ik de gletsjer dit jaar niet op kan - dus ik vind het een groot offer van hem. Maar ik ben er wel blij mee.

Geïrriteerde enkel en klimmen in Yvoir en Beez

Overbelast
Hmm, nu toch teveel gedaan. Het ging erg goed en ik dacht: "Laat ik eens kijken hoe het is om helemaal zonder krukken te lopen - niet alleen binnenshuis, maar ook buiten....". Dat is me slecht bekomen: ik kreeg de derde dag flinke pijn en het lopen ging steeds moeilijker. De fysiotherapeut zei afgelopen vrijdag dat hij merkte dat het gewricht geïrriteerd is en dat ik het echt rustig aan moet gaan doen. Niet nu al zonder krukken gaan lopen, maar pas als ik echt goed kan afwikkelen. En dat kan pas als ik meer kracht heb in mijn voorvoet en kuit. Klimmen en krachttrainen mogen gelukkig wel (in heel beperkte mate). Dat zijn gecontroleerde bewegingen en het maakt mijn voorvoet en kuit sterk. Verder neem ik af en toe een ontstekingsremmer/pijnstiller en dat is best prettig. Verder moet ik ook met klimmen niet te ver gaan. Als we naar buiten gaan, moet ik voorlopig even beperken tot 'klauteren'- met D-schoenen, niet technisch en met genoeg ruimte om mijn linkervoet plat neer te zetten. En binnen met name routes doen die weinig van mijn linker-enkel vragen.  

Moeilijk: hulp vragen
Ik vind het niet erg dat ik deze enkel heb. Ik vertrouw erop dat ik goeddeels herstel en dat ik gewoon tijd nodig heb. Ik zie dat ik vooruit ga en dat ik steeds meer zelf kan. Wat ik dus wel erg moeilijk vind is 'hulp vragen': ik heb snel het idee dat ik anderen tot last ben. 
Als Pieter of iemand anders moet voorklimmen in een makkelijke route zodat ik het kan naklimmen, ben ik bang dat dat niet leuk is voor hun. En dat ze snel maar iets leuks moeten gaan doen. Ik voel me dan echt 'ballast'. Ik vind het ook vervelend om anderen te vragen om bijvoorbeeld mijn D-schoenen voor mij te dragen naar de rots - ze dragen het touw en de lunch al. Pieter laadt de hele auto steeds in en ik sta maar een beetje te kijken met mijn krukken. Ik voel me soms echt een 'aanhangsel' omdat ik zo weinig kan doen.
Ik WEET dat het onzin is (iedereen zegt dat ik meer hulp moet vragen en niet zo moeilijk moet doen), maar het voelt niet zo. Ik maak het mezelf erg lastig op deze manier. Hopelijk leer ik het af gedurende de gehele revalidatieperiode en kom ik er met een sterke enkel EN geest uit.