Aiglun In de meivakantie zijn we een week naar Aiglun (Alpes-Maritimes) geweest om lange routes te klimmen
(multi-pitchen). De routes zijn niet super lang, tussen de twee- en drie honderd meter, maar in vergelijking met sportklimroutes van zo'n 35m max vraagt het toch meer van mijn enkel. Ook al omdat je voor langere routes vaak wat langer moet lopen. We hadden gekozen voor een gebied waar abseilen niet gebruikelijk is - naar beneden lopen kwam er dus ook nog bij. De laatste keer dat ik had 'gemultipitched' was in 2012; in de zomer van 2013 zat ik eerst wekenlang met mijn onderbeen in een frame en daarna heb ik opnieuw moeten leren lopen.
Het klimmen
Klimmen is al langere tijd geen probleem. Wel is het zekeren soms erg belastend, met name als ik op een schuin vlak sta. Ik draag dan wel schoenen met een heel stijve zool, maar toch is de conditie van de pezen en spieren in mijn voet nog niet helemaal zoals die was. Na een klimdag heb ik vaak last van een heel stijve enkel en voet. Na een nachtje slapen is dat echter al wel weg. In het gewricht zelf heb ik maar zelden pijn, dus dat is een goed teken. Met het multi-pitchen klommen we deze week maximaal 9 lengtes en de meeste standplaatsen waren redelijk 'comfortabel'. Ik kon mijn voeten vaak goed wegzetten en in een enkel geval kon ik goed hangen in mijn gordel. We klommen alleen maar steile wand en soms een overhangend stukje - geen plaat, en dat scheelt ook veel. Als je op plaat klimt, hang je vaak meer in je enkel, en dat is geen feest... maar goed, misschien kan ik dat inmiddels ook zonder pijnklachten in het gewricht?
Het lopen
Het lopen viel mee èn tegen. Toen we eenmaal de goede aanloop hadden gevonden, bleken we in een half uur bij de wand te kunnen zijn. De topo gaf 20 minuten aan - maar met
krukken heuvel op is dat wat optimistisch. Het pad naar beneden zag er vanuit het dorp erg steil uit. Volgens Italiaanse klimmers die we
spraken was het pad zo gemakkelijk, dat je er met slippers over naar beneden kon rennen...Voor de zekerheid heb ik de eerste dag toch maar
mijn opvouwbare krukken meegenomen. Samen met approach-schoenen met een heel stijve zool in mijn rugzak een heel gewicht tijdens het klimmen, maar we deden geen hele zware route (6a+), dus dat zou moeten lukken. Het pad naar beneden was redelijk goed, een 'klimmerspaadje' - smal, en hier en daar wat klauteren. De topo gaf er 30 minuten voor maar ons kostte het toch een dikke 50 minuten. De krukken waren wel fijn om op te steunen, maar ik merkte al snel dat ik dit pad ook met mijn Leki's zou kunnen doen. Die zijn een stuk lichter en hebben een goede grip op zanderige ondergrond. 's Avonds na het eten had ik een erg moe gevoel in mijn voet - met name in de voetzool en ook de middenvoetsbeentjes lieten zich voelen. Na een nachtje rust was de vermoeidheid weg, maar kostte het wel enige tijd voor de stijfheid uit de voet en enkel weg was. Na het ontbijt ging het eigenlijk al wel weer goed en we hebben steeds twee dagen achter elkaar kunnen klimmen.Wordt vervolgd
Al met al ben ik heel positief over het multi-pitchen - we durven al weer plannen voor de zomer te maken. We hebben een paar mooie routes in de Dolomieten en de Écrins op het oog. Nog 2 maanden te gaan, dan zal mijn voet al weer een stuk sterker zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten