"Nou, echt vooruit gaat het niet hè?"
Deze week vind ik het moeilijker om positief te blijven over mijn enkel dan voorheen. Ik baal ervan dat het allemaal veel moeilijker gaat - een dag werken betekent dat ik 's avonds niets meer kan eigenlijk. Dat is te vermoeiend - door de pijn. Van de week zou ik bijvoorbeeld gaan eten bij Allard. Ik heb afgezegd. Gelukkig vond hij het leuk om bij mij te eten en te koken!
Eigenlijk kan ik alleen iets afspreken als ik de volgende dag rustig aan kan doen en ik op de dag van de afspraak niet te lang werk. Maar ik wil mijn werk juist weer meer oppakken. Niet om 3 uur naar huis, maar gewoon om 5 uur. En 's avonds samen met anderen eten of iets anders kunnen doen. Zonder eerst te moeten rusten of slapen!
En ik kom steeds vaker mensen tegen die zeggen "Ben je nou nog aan het revalideren?" Of: "Nou, echt vooruit gaat het niet hè?" Niet dat zij er wat van weten, maar op de een of andere manier maakte het me deze week onzeker.
Relativeren
Pieter vroeg me al waarom ik zo veel meer wil gaan werken: "Van wie en waarom moet dat?" Van de arbo-dienst hoef ik inderdaad nog helemaal niet aan het werk, maar ik wil weer gewoon normaal zijn, denk ik. Maar ja, dat ben ik nou eenmaal nog niet. Pieter heeft me vandaag wel geholpen om het weer wat te relativeren. Dit soort breuken kost erg veel tijd en in de zomer zal ik zonder krukken kunnen lopen, maar ik zal nog steeds niet helemaal klaar zijn met revalideren. Het is nou eenmaal geen simpele recht-toe-recht-aan-breuk en ook al weet ik dat, vanmiddag zat ik er toch aardig doorheen.
Kleuters op krukken
Toen ik vandaag na de teamvergadering naar huis ging, spraken twee kleuters op het schoolplein me aan: "Kijk, wij hebben ook een gebroken been! Handig hoor, die krukken!". Ze deden net alsof twee scheppen krukken waren en hobbelden heel dapper over het plein. En dat inspireerde andere ukken weer om hinkend te lopen. Nou, het scheelde niet veel of alle kinderen van de hele naschoolse opvang waren mank en kreupel. Dat vind ik dan wel weer leuk. In onderwijstermen: blijkbaar is mijn enkel een creatieve spel-aanleiding...
Deze week vind ik het moeilijker om positief te blijven over mijn enkel dan voorheen. Ik baal ervan dat het allemaal veel moeilijker gaat - een dag werken betekent dat ik 's avonds niets meer kan eigenlijk. Dat is te vermoeiend - door de pijn. Van de week zou ik bijvoorbeeld gaan eten bij Allard. Ik heb afgezegd. Gelukkig vond hij het leuk om bij mij te eten en te koken! Eigenlijk kan ik alleen iets afspreken als ik de volgende dag rustig aan kan doen en ik op de dag van de afspraak niet te lang werk. Maar ik wil mijn werk juist weer meer oppakken. Niet om 3 uur naar huis, maar gewoon om 5 uur. En 's avonds samen met anderen eten of iets anders kunnen doen. Zonder eerst te moeten rusten of slapen!
En ik kom steeds vaker mensen tegen die zeggen "Ben je nou nog aan het revalideren?" Of: "Nou, echt vooruit gaat het niet hè?" Niet dat zij er wat van weten, maar op de een of andere manier maakte het me deze week onzeker.
Relativeren
Pieter vroeg me al waarom ik zo veel meer wil gaan werken: "Van wie en waarom moet dat?" Van de arbo-dienst hoef ik inderdaad nog helemaal niet aan het werk, maar ik wil weer gewoon normaal zijn, denk ik. Maar ja, dat ben ik nou eenmaal nog niet. Pieter heeft me vandaag wel geholpen om het weer wat te relativeren. Dit soort breuken kost erg veel tijd en in de zomer zal ik zonder krukken kunnen lopen, maar ik zal nog steeds niet helemaal klaar zijn met revalideren. Het is nou eenmaal geen simpele recht-toe-recht-aan-breuk en ook al weet ik dat, vanmiddag zat ik er toch aardig doorheen.
Kleuters op krukken
Toen ik vandaag na de teamvergadering naar huis ging, spraken twee kleuters op het schoolplein me aan: "Kijk, wij hebben ook een gebroken been! Handig hoor, die krukken!". Ze deden net alsof twee scheppen krukken waren en hobbelden heel dapper over het plein. En dat inspireerde andere ukken weer om hinkend te lopen. Nou, het scheelde niet veel of alle kinderen van de hele naschoolse opvang waren mank en kreupel. Dat vind ik dan wel weer leuk. In onderwijstermen: blijkbaar is mijn enkel een creatieve spel-aanleiding...
