Voorklimval Zaterdag 9 februari ben ik gevallen tijdens het klimmen in Freyr, België. Ik was bezig me voor te bereiden op een instructeursexamen in mei. Allard en ik willen assistent kliminstructeur (AKI) worden en we zouden dat weekend met Pieter (die al AKI is) reddingstechnieken gaan oefenen. Die hebben we nu meteen in de praktijk kunnen brengen.
Ik was bezig met het voorklimmen van de tweede touwlengte en ben een meter boven de vierde haak uit de wand gegleden. Hoe ik ben gevallen is me niet duidelijk - het lijkt erop dat ik de val met mijn enkel heb 'opgevangen'. En voor de duidelijkheid: het was niemands schuld. Vallen hoort erbij en de zekeraars en ik hebben geen vreemde of verwijtbare dingen gedaan. Het was alleen stomme pech dat de val zo uitpakte.
EHBO en 'bergredding'
Onderaan de rotsen was een arts aanwezig - heel toevallig was zij ook aan het klimmen. Zij heeft mijn onderbeen gezet (AU!) en gespalkt met een tak. Binnen een kwartier was de noodarts aanwezig en hij heeft me een infuus en morfine gegeven. Daarna is mijn been opnieuw gespalkt. Ik geloof - ik weet het niet zeker meer - dat deze spalk over de tak heen is gegaan.
Ongeveer tegelijkertijd waren de politie, de brandweer en de bergredding aanwezig. De politie keek even of er procesverbaal opgemaakt moest worden, maar dat bleek niet nodig te zijn, dus die konden weer weg. De brandweer en de bergredding hebben me over de Maas met een bootje naar de ambulance gebracht. Daarna ben ik naar het ziekenhuis in Dinant gebracht. Er waren dus veel mensen betrokken bij het 'redden' van een vrouw van nog geen 60 kilo. Decadente hobby, dat klimmen.
Ziekenhuis in Dinant
In het ziekenhuis werd mijn been opnieuw gezet (AUUUUUUUU!) en zijn er allerlei onderzoeken gedaan: röntgenfoto's van mijn been, rug, nek en hoofd, röntgenonderzoek van de bloedvaten in mijn been en voet en een ct-scan van het been. Het was een open botbreuk van de linkerenkel - zowel het scheenbeen als het kuitbeen waren gebroken en de arts sprak van een verbrijzeling van het enkelgewricht.Zodra duidelijk was dat ik het aan kon om vervoerd te worden naar Nederland is overleg gevoerd met de alarmcentrale. Ik bleek in quarantaine opgenomen te moeten worden i.v.m. een eventuele MRSA-besmetting omdat ik in België was behandeld. Levensgevaarlijk, die Belgische ziekenhuizen. Aan het eind van de middag werd duidelijk dat ik naar het Diak in Utrecht kon. De arts heeft mijn been toen opnieuw gespalkt voor de rit naar Nederland.
Naar Nederland
's Avonds om half 9 werd ik uiteindelijk opgehaald door een ambulance. De medewerkers van de ambulance verontschuldigden zich honderden keren voor hun voertuig: "Hij veert niet, er zitten veel hobbels in de Belgische wegen - vanaf Breda wordt het minder erg. Misschien kunnen we in Antwerpen bij het ziekenhuis nog even stoppen voor wat morfine, want dat hebben we niet bij ons." Het ziekenhuis in Dinant heeft me toen nog even snel op de gang op weg naar de ambulance een extra shot morfine gegeven en toen ging het wel. Om half 12 ongeveer waren we in het ziekenhuis in Utrecht. Allard en Pieter hebben thee met me gedronken in mijn quarantainekamertje en nadat ze me goedenacht gewenst hadden en zichzelf ontsmet hadden zijn ze naar huis gegaan.
De operatie
Maandagavond 11 februari ben ik uiteindelijk geopereerd (aan een pilon tibiale fractuur). Ik heb een plaatje langs mijn kuitbeen en langs mijn scheenbeen. In totaal 12 schroeven. Als ik last krijg van het metaal kan het er volgend jaar uitgehaald worden. Ik denk dat ik dat wel laat doen - dan pas ik
waarschijnlijk beter in mijn zware bergschoenen.De eerste maand na de operatie heb ik een externe fixateur gehad. Daarna ongeveer 8 weken gips, waarmee ik de laatste drie weken voorzichtig mocht 'lopen'. Ik heb nu sinds weken geen gips meer en het revalideren is begonnen. De rolstoel is weer terug naar thuiszorg en het lopen gebeurt nu grotendeels met krukken (in huis zonder krukken).
