Supergoed enkelnieuws

Twee jaar na de Ilizarov-enkeldistractie
Het is nu twee jaar geleden dat ik de Ilizarov-enkeldistractie heb gehad. Volgens de chirurg, dr. Van Roermund, is het zo dat bij sommige patiënten verbetering mogelijk is tot twee jaar na de behandeling. Bij mij duurde het bijna een jaar voor ik weer alles kon wat ik vóór de distractie ook kon, en daarna zag ik dat ik vooruit ging. Steeds minder vaak had ik mijn krukken nodig en op mijn werk kon ik mijn wandelstok ook steeds vaker laten staan. Ik was daar al heel erg blij mee, maar wat ik nu heb meegemaakt maakt me nog veel gelukkiger: ik heb een hele lange route kunnen klimmen met een lastige aanloop en terugtocht en dat alles zonder pijn!

Beklimming van de Südgrat op de Salbitschijn
Eind juni wilden we de Südgrat klimmen. Een route van ongeveer 700m lang, met een aanloop van

Salbitschijn

anderhalf uur en ook een terugtocht van anderhalf uur. Maar eerst moet je nog bij de Salbithütte komen: dat is vanuit het dal tweeënhalf uur. Ik heb sinds mijn ongeluk in februari 2008 niet meer zulke lange stukken gelopen of geklommen, dus het was best spannend voor mij. Het plan was om op zondag naar de hut te lopen, op maandag de beklimming van de Südgrat te doen en op dinsdag weer terug te keren naar het dal.
Zowel de aanloop naar de hut als de terugtocht naar het dal hebben we relatief snel gedaan. Heen hadden we een uur en 3 kwartier nodig, terug slechts 5 kwartier. Dat is voor mijn doen erg snel. Voor het lopen maakte ik alleen gebruik van wandelstokken (geen krukken) en dat ging prima. Ik had tijdens en naderhand geen enkele pijn.
Maandagochtend zijn we om 6u 's ochtends vertrokken vanuit de hut. De terugtocht vanaf de top van de Salbitschijn via de zogenaamde 'Normalweg' zou lastig worden door sneeuw, en daarom wilden we vroeg weg, zodat we in alle rust voorzichtig konden afdalen.
Helaas lag er op de heenweg ook nog sneeuw in een steil couloir waar je normaal gesproken over

Zicht op de Westgrat vanaf de Südgrat

rotsblokken omhoog kunt klauteren naar het begin van de route. We namen het zekere voor het onzekere en besloten dit stuk te omzeilen door een route van 4 touwlengtes te klimmen naast het couloir. Op deze manier kun je ook bij de instap van de Südgrat komen. Kostte helaas wel meer tijd...
De Südgrat heeft 15 touwlengtes maar aan het eind van de 12e lengte vergisten we ons en kwamen we terecht bij de eerste abseilpiste van de 'nooduitgang' van het massief. Omdat we aan het begin van de dag tijd waren kwijtgeraakt door de extra touwlengtes, en we onderweg ook nog wat hebben moeten zoeken, was het al best laat geworden. Omdat het terugklimmen naar de eigenlijke route en het afdalen via de 'Normalweg' ook niet snel zou gaan, besloten we de route te laten voor wat 'ie was en gebruik te maken van de 'nooduitgang'. Helaas bleek de nooduitgang een waardeloze weg te zijn en kostte die ons veel meer tijd dan wanneer we de route vervolgd hadden.
Die dag zijn we uiteindelijk 15 uur onderweg geweest. We hebben in totaal zo'n 800m geklommen en drie keer door steile sneeuwvelden moeten lopen. We kwamen pas na de avondmaaltijd in de hut aan, maar de waard verwachtte ons nog en heeft ons verwend met een heerlijke driegangenmaaltijd.

Pijn?
Afgezien van de terugtocht was het een superleuke dag en hebben we met volle teugen van het klimmen genoten. En ik heb helemaal geen pijn gehad in mijn enkel! Niet tijdens het wandelen, niet tijdens het klimmen en ook niet erna. Dat is helemaal nieuw voor mij! Alleen mijn kuiten en bovenbenen protesteerden een beetje - die zijn het echt ontwend om lange wandelingen te maken.
Hopelijk komt er in augustus nog een periode met mooi weer en kunnen we de route opnieuw proberen - dan ligt er geen sneeuw meer in de couloirs en zal het allemaal een stuk makkelijker gaan. Het is een prachtige route en we zouden hem graag afmaken. En voor mijn enkel hoef ik het niet te laten!