Weer thuis

Gisterenmiddag mocht ik naar huis!  Pieter heeft me opgehaald en ik logeer nu bij hem. Straks lekker in de tuin zitten - eindelijk weer frisse lucht... dat heb ik misschien nog wel het meeste gemist.

Naar de gipsmeester
In de ochtend zijn er röntgenfoto's gemaakt om te kijken of er voldoende ruimte was gecreëerd in het enkelgewricht. De gipsmeester (die ook het frame heeft gemaakt) kon zien dat er maar liefst 6 mm is bereikt en dat is voldoende om mee verder te gaan. Hij heeft het frame nog wat verstevigd en hij heeft een afdruk van mijn voet gemaakt. Er wordt nu een soort schoentje gemaakt zodat ik mijn linkervoet ook kan gaan belasten. Het schoentje is volgende week maandag waarschijnlijk pas klaar, dus ik moet nog een keer terug naar het UMC.

Belasting van de voet
Onduidelijk is hoeveel ik mijn been precies mag gaan belasten. Volgens de ontslagbrief mag ik het Ilizarov-been niet belasten. Volgens de fysiotherapeut van de verpleegafdeling mag ik er zelfs mee lopen en volgens de gipsmeester mag ik het been voorzichtig gaan belasten - erge pijn is de grens.
De gipsmeester is op dit moment de best geïnformeerde - hij werkt altijd samen met de chirurg bij het maken en onderhouden van het frame en hij maakt de schoentjes. Hij heeft het dan over 'aantippen' of op twee benen staan waarbij ik meer op mijn goede been sta dan op mijn Ilizarov-been.
De chirurg heeft me een paar maanden geleden geïnformeerd en hij zei destijds dat belasten van de voet noodzakelijk is omdat het bot aan het werk gezet moet worden - maar omdat het pijnlijk kan zijn, komen veel patiënten niet verder dan aantippen of staan op twee benen (dat komt dus overeen met wat de gipsmeester zegt). Ik kon het hem nu helaas niet vragen omdat hij met vakantie is....
Ik hou me dus nog maar even aan wat de gipsmeester me nu heeft gezegd; voorzichtig aan doen en staan of aantippen. En als ik het schoentje krijg, hoor ik wel weer wat ik daarna mag doen.
Bizar is het wel, dat de informatie niet eenduidig is. Het is dus goed om te blijven vragen en zelf na te denken.

Medicatie
Vervolgens ben ik naar de ziekenhuisapotheek gegaan waar ik een grote zak met pijnstilling, ontstekingsremmers, anti-trombose-injecties en verbanden voor de komende weken mee kreeg. De pijnstilling mag ik gaan afbouwen, over de ontstekingsremmers is nog geen duidelijkheid. En ik krijg nu alsnog anti-trombose injecties. Omdat ik de spieren in mijn Ilizarov-onderbeen niet kan gebruiken, vindt de arts het raadzaam toch te prikken. Gelukkig vindt Pieter dit soort dingen leuk - ik ben niet zo'n held. De morfine heb ik al afgebouwd - hopelijk kan ik binnenkort weer wat sneller denken en de dingen in de goede volgorde onthouden.

Eindelijk weer slapen!
En het beste nieuws tot nu toe: ik heb weer een nacht geslapen! In het ziekenhuis lag ik naast een mevrouw die erg veel zorg nodig had (en vroeg). En zelfs in haar slaap lag ze hardop te klagen en te jammeren. Bovendien lag ze aan een aantal apparaten die een hard piepsignaal gaven als er iets moest worden gedaan. Het was een erg luid signaal, zodat de verpleging het bij de balie kon horen. Nou niet dus - uiteindelijk werd mij gevraagd of ik om hulp kon roepen als zo'n apparaat weer af ging. Rustig slapen is er dan niet bij. Gisterochtend vertelde de verpleging me dat het wat rustiger zou worden - mijn buurvrouw ging naar een andere kamer zodat we geen last meer van haar zouden hebben... Hmmm, net nu ik toch al weg ging.