Naar de chirurg en aan het werk

Gisteren ben ik voor het eerst - sinds het frame verwijderd is - naar de chirurg gegaan voor controle. Er zijn röntgenfoto's gemaakt en mijn enkel is 'gemeten'.

Beweeglijkheid gewricht
De chirurg heeft mijn enkel opgemeten en ik kan de enkel weer bijna net zover bewegen als voor de operatie. De beperking blijft natuurlijk, maar het was ook niet de verwachting dat dat beter zou worden.

Röntgenfoto's
Op de röntgenfoto's was te zien dat de sclerose van het bot verminderd is. Ook leken de cystes in het bot 'vager' te worden. Over de ontstane ruimte in het gewricht was de chirurg positief. Naar verwachting zal deze ruimte nog toenemen en als dat echt gaat gebeuren, zal de pijn minder worden. Maar goed, ik ben pas 3 maanden ver en pas na een half jaar of een jaar is er meer te zeggen. Nog 3 tot 9 maanden te gaan dus.

Belasten van de enkel
De afgelopen maanden heb ik nagenoeg onbelast met krukken gelopen of in een rolstoel gezeten. Soms stond ik wel een beetje op mijn voet of zette ik mijn voet voorzichtig neer met lopen, maar echt lopen was het niet. Ik mag de enkel nu meer gaan belasten, maar pijn blijft de grens. Dat betekent dat ik de krukken nog wel even nodig heb. En niet alleen om te ontlasten... De pezen en spieren in mijn voet zijn zó slap geworden, dat ik mijn voet niet eens in beweging krijg als ik erop sta.

Fysiotherapie
Ik heb gisteren met de fysiotherapeut doorgenomen welke bewegingen zinvol zijn om mijn kuit, achillespees en voet te oefenen. Ook hebben we het gehad over geschikte schoenen. Zonder schoenen lopen doet pijn en ook zonder krukken lopen is geen optie. Op lage hakken voelt het prettigst. Dan hoef ik niet 'af te wikkelen' en ontzie ik de rest van mijn lichaam. Ik heb veel pijn in mijn rechterheup van het lopen met krukken. Krukken als ondersteuning gebruiken (waarbij je beide voeten neer zet) is toch wel wat anders dan volledig ontlast op krukken lopen.

handig, zo'n kruk

Werken gaat goed
Sinds vorige week maandag sta ik weer voltijds voor de klas. Dit jaar heb ik 27 kinderen, dus dat voelt als 'goed te doen'. In eerdere jaren had ik er 30 en soms zelfs meer. De klas is al 'ingericht' op mijn handicap en groep 4 is goed bekend met mijn beperking. Groep 3 is nieuw en moest er nog even aan wennen, maar dat ging heel snel. Aanvankelijk had ik tegen de kinderen gezegd dat ze me niet mochten knuffelen als ik op krukken stond - ik wilde voorkomen dat ik dan plotseling toch op mijn voet zou gaan staan. Toen ik gisteren na de controle op school kwam, vroeg één meisje uit groep 4 of ze me nu wel mocht knuffelen... Ja, nu mag het! Twee armen om mijn middel en een hoofdje tegen mijn buik. Een beter begin van de werkdag kun je je niet wensen...